Ոմն թափառական

Իրեն ուզում էի տեսնել դեռ այն պահից, երբ առաջին անգամ կարդացի, ավելի ճիշտ` թերթեցի իր հոդվածներից մեկը։ Հարդքոր մաթեմատիկական ֆիզիկա էր. էն որ մի բանաձևից մյուսը ստանալու համար մի երկու էջ դուրս բերում անել էր պետք։ Ինքն էս ինստիտուտի ամենահրապարակված գիտնականներից է, եթե ոչ` ամենահրապարակվածը։ Իր մասին անընդհատ խոսում էին լաբերի ղեկավարները` որ այս կամ այն հավասարումն ինքն է ստացել։ Մի անգամ ինստիտուտի աշխատակիցներով էքսկուրսիայի էին գնացել, մեկի հետ ծանոթացա, նույն անունն ուներ։ Ամբողջ ընթացքում մտածում էի արդյոք ինքն է թե ոչ, բայց տարիքին նայելով ու հոդվածների թիվը մտաբերելով եզրակացրի, որ հավանաբար ինքը չէ, քանի որ նորածանոթս 15 տարեկանում լուրջ ամսագրերում հոդվածներ դժվար գրած լիներ։ Մի երկու օր առաջ պրոֆեսորն ասաց` գնանք իրենից էս ինչ ծրագիրը վերցնենք, որ աշխատես վրան։ Չգիտեմ էլ ինչու, ահավոր ոգևորված էի, որ վերջապես կտեսնեմ թե ով է ինքը։  Էստեղ մարդիկ սովորաբար բաց դռներով են աշխատում. աշխատակիցները մտնում ելնում, գալիս գնում են։ Նրա դուռը փակ էր։ Պրոֆեսորը դուռը ծեծե

Ծանոթներիցս ով իմանում է՝ բլոգ եմ գրում, հղումն է խնդրում։ Ծիծաղում եմ, ասում՝ հա՛, կտամ բլոգիս լինկը, բայց մեկ է՝ չեք հասկանա, որովհետև հայերեն է։ Ոման փորձել են գուգլ թրանսլեյթ կիրառել, բայց իմ անկապ թարգմանության ու իմ սլենգի համադրությունը հասկանալ չի հաջողվել։ Մեկ-մեկ ես էլ եմ ուզում քարը փեշիցս գցել ու սկսել անգլերեն գրել, որովհետև ի վերջո էս պահին ինձ շրջապատող մարդիկ հայերեն չգիտեն, իսկ ֆեյսբուքում չտարածելու դեպքում հատուկենտ մարդիկ են բլոգս ոտք դնում։ Բայց մի քիչ մտածելուց ջոկում եմ, որ իրականում գրածներս առանձնապես ոչինչ են ու հիմնականում դրանցով բավարարում եմ հայերենով գրելը պահանջս։ Հա՛, հայերենը երբեմն պահանջ ա, ինչպես օրինակ տաք շոկոլադ խմելը, ֆոլկ մետալ լսելը, դրսում թափառելը։ Առանց դրանց չեմ մեռնի, բայց դրանց բացակայությամբ կյանքից մի բան ոնց-որ պակասի։ Հայաստանի հետ երբեք էլ կապված չեմ եղել։ Կյանքիս տարբեր շրջաններում միշտ թվացել է, որ շրջապատումս ինչ-որ բան իմը չէ, ինչ-որ բան սխալ է։ Բայց հայերենը, որով էդքան կարդացել եմ, խոսել եմ ու լսել, ինձ լրիվ միաձուլվա