Ոմն թափառական

Արդեն լրանում է մեկ տարին, որ մենք միասին ենք։ Ի նշան տարեդարձի, վերջապես կավարտեմ գրառումս Նրա մասին։ Մեկ տարի առաջ, երբ տեղափոխվեցի հանրակացարան, ամենուր դատարկություն էր. խոհանոցում ոչինչ չկար, սակայն սառնարանում մեն-մենակ տեղավորված էր մի բանկա միայնակ ջեմ։ Եթե կար ջեմ, ապա պետք է լիներ նաև ջեմի տիրակալը կամ տիրուհին։ Սոցիոֆոբությունս մի կերպ հաղթահարելով թակեցի հարևանիս դուռը. ի վերջո բնակարան ենք կիսելու, գոնե պետք է ծանոթանայինք։ Դուռը ոչ ոք չբացեց. դասերը դեռ չէին սկսել, ինքն էլ՝ չէր եկել։ Փոստարկղի վրա փակցված ազգանունից հասկացել էի, որ գերմանացի է։ Մտածում էի՝ հետը գերմաներեն կխոսեմ, գերմաներենս կլավանա, կօգնի էստեղի ապրելակերպը հասկանալ, հենց գա, միանգամից սկելու է պլաններ կազմել, թե ով երբ է մաքրություն անելու... Շատ բան էի մտածում, սակայն երբ նա եկավ, ոչ մի կերպ ծանոթություն չնախաձեռնեց, ես էլ հետը ծանոթացողը չէի, եթե չնկատեի, որ անընդհատ անհանգիստ բաղնիք ներսուդուրս է անում։ Երևի ուզում էր լողանալ, իսկ մենք քանի օր տաք ջուր չունեինք, ստիպված դուրս եկա, որ զգուշաց

Եթե ծանոթ եք իմ ամանորյա արկածներին ու մի քիչ էլ ինձ, երևի կհասկանաք, թե ինչի մասին է այս գրառումս: Իհարկե՛, իմ ու գերմանացի թշնամիներս, ասել է թե գերմանական դռների հրաշք համակարգին: Արդարության համար ասեմ, որ էս անգամ մեղքն իմը չէր, բայց ում պետքն է, եթե դա կրկին պատահել է: Բոմժի այս քրոնիկոնը սկսում է համալսարանի նկուղի լաբորատորիայում, երբ բոլորն արդեն գնացել էին և մնացել էր միայն Ռուբին՝ դեմ առ դեմ կանաչ լազերի և իր ոսպնյակային համակարգի հետ։ Քանի որ ես շատ եմ սիրում, երբ լրիվ մենակ եմ լաբորատորիայում, և հնարավոր է՝ նաև համալսարանում, ուրախ-երջանիկ աշխատում էի՝ Կորպիկլաանին միացրած, հետը երգել-պարելով։ Ամեն ինչ հիասքանչ էր մինչև այն պահը երբ սովածացա։ Դրամապանակս վերցրի, գնացի ապարատներից մի սենդվիչ վերցնելու։ Եվ այստեղ, իհարկե պարզ է, թե ինչ եղավ. դուռը փակեցի և փակվեց՝ առանց դրսից բացելու հնարավորության։ Էս անգամ ես անջատված չէի, ուղղակի դուռը կողպվում է, երբ ներսից փականը պտտում ես, իսկ ես ոչինչ չէի պտտել։ Ինչևէ, ես ընկա պանիկայի մեջ, քանի որ լազերն ու կամերան միացրած

Ես ապրում եմ անասնագոմում։ Իհարկե՛, կարելի է էսքան կոպիտ չլինել, բայց ինչպես իմ շատ սիրելի դասախոսներից մեկն էր ասում՝ եթե ճնշումը նշանակենք ոչ թե «P» տառով, այլ «Ճ», դրանից ոչինչ չի փոխվի։ Հետևաբար, եթե հանրակացարանիս ասեմ անասնագոմ թե ապարանք, դրանից նրա օբյեկտիվ նկարագիրը չի փոխվի։ Ուրեմն պատկերացրեք մի շենք, որը կլինի երևի 60-70 տարեկան, որին ես կանվանեի «սովետական հանրակացարան», եթե ասենք չիմանայի, որ Գերմանիայի հարավը Սովետի հետ ոչ մի կապ չունի։ Ուրեմն, այստեղ իմ բաղնիք-զուգարանում տնավորված են խավարասերները։ Այսինքն՝ նրանք ստանդարտ խավարասեր չեն, այլ ինչ-որ մանր ու սև էակներ, որոնցից սարսափում էի երբ նոր էի եկել։ Հիմա արդեն հարմարվել ենք մեկ մեկու։ Երբ դուրս ես գալիս ընդհանուր միջանցք, դռների բռնակներն էնքան կեղտոտ են, որ չես ուզում կպնել, լվացքի մեքենաներին դայաղված, հա՛, հենց դայաղված ա լվացքի փոշու և հեղուկի դարավոր շերտը։ Նախկին գործընկերներիցս մեկն ասում էր, որ հավաքարարն ամենակարևոր մասնագիտություններից ա։ Ծիծաղում էինք, անցնում գնում էր, բայց հիմա լրիվ լուրջ

7:45 զարթուցիչս զնգում է։ Արթնանում եմ, բայց ինչպես սովորաբար, ալարում վեր կենալ։ Ինձ համոզում եմ, որ ավելի լավ է գերմաներենի հերթական դասը բաց թողեմ, քան այդ մութ ու ցուրտ առավոտյան լքեմ իմ տաք անկողինը։ Թաղվում եմ վերմակիս տակ, որ վայելեմ դասի ժամի մեղսավոր քունը (օ, այո, ես անբացատրելի լավ եմ քնում, երբ դասի պիտի լինեի էդ ժամանակ), երբ դուռը զանգում են։ Մտածում եմ՝ երևի բնակարանակիցս է, բանալին մոռացել է, եկել է վերցնի։ Բայց չեմ շտապում բացել. որ տեղիցս վեր կացող լինեի, հեն ա դասի կգնայի, իսկ եթե իրոք պետք է, էլի կզանգեն։ Էլի չեն զանգում, բայց ինձ վիճակված չէր քնել. դուռը բացում են և ներս խուժում։ Հանրակացարանի կյանքն էլ էդպիսին ա, եթե դուռդ չես բացում, ապա բացում են և մտնում։ Իսկ ո՞վ է մտնում. ինձանից ու հարևանիցս բացի, բանալին մեկ էլ հաուսմայստերեղենն ունի։ Իսկ ինչ են անում՝ ոչ չգիտեի, ոչ էլ ուզում էի իմանալ։ Խոհանոցում ինչ-որ բան ցխվում ա, կոշիկների դոփյունը մոտենում և հեռանում ա։ Շրխկոցների ու դդխկոցների միջից ականջիս ա հասնում մեկի vielleicht, schlafen (միգուցե, քնել) բա

Քնաթաթախ վեր եմ կենում ու դեպի լվացարանն եմ քայլում, մեկ էլ... Մեկ էլ դիմացս մի աժդահա մարդ է դուրս գալիս՝ կապույտ կամբինիզոնով, մորուքով ու ձեռքին էլ մի մեծ մուրճ: Գիշերը, ավելի ճիշտ՝ առավոտյան, ընդամենը երեք ժամ էի քնել, ու լրիվ հնարավոր էր, որ հալյուցինացիա լիներ: Աչքերս նորից ու նորից տրորելուց հետո մարդը չանհետացավ. այլ տարավ-բերեց ծանր մուրճն ու բարեբախտաբար խփեց պատին, այլ ոչ թե գլխիս... Այդ պահին նկատեցի մյուս երկու աժդահաներին և գործիքներով ծանրաբեռնված սեղանը: Փաստորեն ոչ ոք էլ չէր ուզում սպանել ինձ, բայց մեկ է տարօրինակ էր, թե ոնց էին հայտնվել իմ սենյակում: Երևի ռումմեյթս էր դուռը բացել, երբ ես քնած էի... Ու հիմա դժոխքն ինքն է իմ սենյակ եկել: Աժդահաները մուրճերով ու զանազան դռռացող գործիքներով քանդում են ու քանդում: Սենյակս էլ էլի փոշու մեջ կորավ, ու ոչ ոք էլ ինձ չի ուզում այստեղից տանի: Ասա, սպանեիք էլի միանգամից, թե ինչի՞ եք սենց տանջում: 25.08.2013 Վրեժ   Դասից հոգնած եկել ու քնել էի՝ ուշադրություն չդարձնելով նույնիսկ այն փաստին, որ շինարարներն այսօր էլի հա