Ոմն թափառական

Այստեղ մեռել են աստվածները, ու ծնվել նոր աստվածներ, որ նայել են մարդկանց Օլիմպոսի բարձունքից ու հրաժարվել նրանց տալ կրակ ու բախտ Նույն բարձունքում հիմա կանգնած են մարդիկ, որ ավելի սպիտակ են քան հելենական արձանները Մարդիկ, որ աշխարհի տերն են Մարդիկ՝ աստվածներ դարձած որ նայում են մարդկանց կուչ եկած ու գծում սահմաններ երկրի ու երկնքի մեջ։ Իսկական մարդիկ երկրի երեսին են, Ստվերներում, ուր արևը երբեք չի ծագում Թաքնված աստվածներից, սպիտակ օրենքից Ստվերներում չկա տուն, չկա երազանք ստվերներում օլիմպոսի տեղը չգիտեն... Բարձրանում է ծուխն ապակյա անոթներից ծուխն անհասկանալի քիմիական տարրերի ծուխը, որ մեզի ու աղբի մեջ կորած փողոցները դարձնում է երկինք, դարձնում Օլիմպոս․․․ Սպիտակ մարդիկ շորորում են սպիտակ փողոցներում, ես մոլորվել եմ սպիտակ մարդկանց մեջ, ես էլ էի քայլում աստվածների հետ, իմ երազներում էլ են մարմարե քաղաքներ, իմ ափսեի մեջ՝ ծովի բարիքներ բայց ոտքերս անընդհատ տանում են դեպի ստվերներ ուզում եմ նստել էն կնոջ կողքին որի մարմինը ասեղի հետքերով է պատված ու ասել, որ մի օր կտապալենք աստվածներին

 Այսօր քնելիս աուդիոգրքեր ու պոդքաստներ չկան։ Այսօր ես մենակ կմնամ քեզ հետ։ Այսօր գլուխս կսկսի ուժգին ցավել, որովհետև մոլեկուլների ու կիսահաղորդիչների հոսանքու կրկին կորցրի ինձ և կորցրի քեզ։ Քեզ հետ մնալը հին օրերի երգն է, որ լսել այլևս չեմ կարողանում․ մենք միշտ վերացնում ենք իրար, մենք չենք կարող իրար հետ լինել, ես չեմ կարողանում քեզ հետ մենակ մնալ։ Ինձ միշտ պետք է էն հիմար յութուբի հոլովակը, էն սարսափ ժանրի փոդքաստը կամ էն աուդիոգիրքը, որ մաշեցրի լսելով, որ միայն թե մենակ չմնամ ինքս իմ ու իմ մտքերի հետ։ Զգացողությունը, որ ես երջանիկ չեմ ու միգուցե չեմ եղել ու չեմ էլ լինելու վերմակի փոխարեն ծածկում է ինձ, ու սիրտս կծկվում է՝ փորձելով վերապրել ինչ-որ պահեր, երբ ես իրոք ինչ-որ մի բան եմ զգացել։ Սուր ու սիրուն ինչ-որ բան։ Հիմա օրերը հոսում են անգույն, ու ես շարժվում եմ՝ հույսս իներցիայի վրա դրած։ Միթե՞ սա էն կյանքն էր, ինչին ես ձգտում էի․․․ Ոնց որ մայոր Թոմը, ես լողում եմ անկշռության մեջ ու չեմ կարողանում կապի դուրս գալ։ Անհետանում են երջանկության վերջին հորմոնները, ու ձգվում-կտրվում են

 Ժնևի օդանավակայանից դուրս գալուն պես ավտոբուսի մի վարորդ սկսում է գոռալ՝ Շամոնի՜, Շամոնի՜ գնացող կա, արագ հավաքվեք։ Մինչ ես մտածում եմ էս ինչ չոբանություն էր, մերոնցից մեկն ասում է՝ վաու՜, իսկական մարդ։ Իսկական մարդիկ ու իսկական սարեր։ Դպրոցական ժամանակ Ռոբերտ Բըրնսի «Իմ սիրտը լեռներում է» բանաստեղծությունն էի թարգմանել ու 10 բալանոց համակարգում 11 ստացել։ Անգլերենիս դասատուն չլիներ, երևի ես չէի էլ սկսի գրելը... Ու ինչքան խորանում է Հայաստան վերադառնալ չուզելու ցանկությունը, էնքան շատ եմ հասկանում, որ լեռներում գտնվող սիրտն էդքան էլ պաթոս չի, ու դաշտերին ու հարթավայրերին սիրտս էդպես էլ չի կպնում… Շվեդիայում կյանքումս առաջին անգամ ստաբիլություն ունեմ, բայց կյանքը ձգվում է երկար ու միապաղաղ ինչպես շվեդական հարթավայրերը՝ ձմեռվա կեսին։ Իսկ ես սովոր եմ կյանքի, որտեղ պետք է անընդհատ սարեր բարձրանաս ու ձորեր իջնես։ Շվեդիայում ոչինչ չի կատարվում, Շվեդիայում առանց էն էլ բթացած զգացմունքներն ավելի են բթանում, ու դարից երկար ձգվում է օրը, հատկապես՝ երբ ամռանն արևը որոշում է մայր չմտնել։ Շամոնիու

Նորից դադարեցի գոյություն ունենալ։ Նորից կորցնում եմ ինձ, ինչպես անընդհատ կորցնում եմ իրերս, բանալիներս ու բանականությունս։ Ես կրկին սև արկղ հիշեցնող սենյակում եմ, ուր չկան լուսամուտներ ու շնչելու օդ, ուր սև են պատերն ու պահարանները։ Սև են առարկաները պահարանների միջի, որ խավարի միջից աչքով են տալիս: Պատերն ուզում են սեղմել ինձ․ միգուցե վերջապես հողեղեն եղածս նորից դառնա հող։ Սև արկղ-սենյակից դուրս լույսը կուրացնում է։ Երկնքում նորից աստղեր կան․ ես կարո՛ղ էի երկնքից աստղերը բերել։ Բայց ուզում եմ դառնալ աստղափոշի, թեև անդադար սրբում եմ փոշին հիշողությունների վրայից ու հետ խցկում դարակները, ուր լույսի ոչ մի շող չի ներթափանցում։ Թափանցում եմ ստվերների աշխարհ, բայց էնտեղ էլ ինձ սպասող չկա։ Ճանապարհների խաչմերուկում տարիներ շարունակ կանգնած չեմ կարողանում ընտրել ուր գնալ։ Ու՞ր է էն չարքը, որ կառնի հոգիս․ ծախել չեմ ուզում, անվճար էլ կտամ։  Ապրելու վճարն ու էներգիան ա մեծ։ Ասես հսկա ճոճանակ, որ տատանվում ա երկու բևեռների մեջ։ Որ բևե՞ռն է իմը, թե կարևոր է ուղղակի բևեռացված լինելը։ Կարևոր է ուղղ

Խոսի՛ր ինձ հետ ինչ-որ պարզ բանի մասին։ Արի չլինենք կարևոր կամ խելացի, արի ուղղակի լինենք։ Անվերջ նայենք կրակին, ջրին կամ էլ էն երրորդ բանին, որ դեռ չենք ընտրել։ Չլինենք ավելի փոքր քան տարրական մասնիկները, ու ավելի մեծ քան տիեզերքը։ Ու արի մոռանանք տարածության ու ժամանակի, գիտության ու սոցիումի մասին։ Արի գոնե մեկ անգամ ուղղակի լինենք` առանց երեկվա, վաղվա ու այսօրվա։ Արի չփորձենք դուրս գալ լաբիրինթոսից, որովհետև միգուցե ելք չկա, իսկ մենք մեզ պատերին ենք տալիս անիմաստ, աննպատակ։ Գիտե՞ս՝ առավոտյան գետնին նստած պլաստիկ շշերից հրթիռներ եմ սարքում, երեկոյան՝ տապալվում գետնին։ Գլուխս պտտվում է կամ էլ երկրի պտույտին էլ չեմ դիմանում։ Խեղդվում եմ ինֆորմացիայի ու անելիքների հոսքի տակ, բայց ոչինչ անելու իմաստ չեմ գտնում։ Արդյոք կա՞ս դու կամ եղել ես երբևէ, թե՞ քեզ էլ եմ հորինել։ Ես որ հաստատ հորինված եմ։ Ես անընդհատ գրում եմ ամեն ինչի ու ոչնչի մասին։ Միաժամանակ։ Պետք է երևի հաշտվել, որ ուղեղիս էս աղմուկը միայն այն ժամանակ կդադարի, երբ դադարեմ ես։ Բայց մենք գիտենք, որ չեմ կարող սեղմել ինձ անջատելու

 Մտնում եմ ԼինկդԻն, ուզում եմ մեռնել, որովհետև բոլորը հաջողակ են, բոլորը գիտեն թե ինչ են իրենց կյանքի հետ անում։ Մտնում եմ Թվիթեր, ուզում եմ մեռնել․ թվատանում գոնե բոլորն են մեռնել ուզում։ Մտնում եմ Ֆեյսբուք, ուզում եմ մեռնել, որովհետև գիտեմ, թե որտեղից եմ գալիս, բայց թե ուր եմ գնում, ոչ մեկ չգիտի։ Մտնում եմ Սփոթաֆայ, ուզում եմ մեռնել, որովհետև գրողը տանի, ինչ ես ուզում մարդուց, ում լսած խմբերի անուններն են՝ Nocturnal Depression, TotalSelfHatred, My Useless Life ու տենց շարունակ։ Մտնում եմ գործի, ուզում եմ մեռնել, որովհետև ում ա պետք էն ամենն ինչ անում եմ։ Մտնում եմ տուն, ուզում եմ մեռնել, որովհետև էլ ի՞նչ կա անելու տանը։ 

Քո յուրաքանչյուր քայլ այնքան ցավոտ կլինի, ասես քայլում ես բազմաթիվ դանակների շեղբերի վրայով, որ արնահոսելու աստիճան սուր են։ Ես կօգնեմ քեզ, եթե պատրաստ ես այսպես տառապել։ «Փոքրիկ ջրահարսը», Հանս Քրիստիան Անդերսեն Ես ջրահարսը չեմ, բայց ամեն քայլ անելուց զգում եմ ցավն ու հիշում քեզ։ Հոգեկան ցավը վերածել ֆիզիկականի․ պետք է հորինել ցավի պահպանման օրենք և կոչել իմ անունով։ Էսպես գոնե ժամանակի ընթացքում դանդա՜ղ թեթևացող ցավը կհիշեցնի, որ սա էլ կանցնի։ Սիրելիս, սա էլ կանցնի, չէ՞։ Ես պատրաստ էի քայլել բոլոր թրերի և դանակների վրայով քեզ համար, բայց ի՞նչ են էդ շեղբերը իմ ներսի փշերի դիմաց․․․            Մի օր ես տեսա լույսն աչքերումդ,           Բայց հիշողություններիս նման էլ չի լինելու։           Ես մեկ ուրիշն եմ արդեն, փորձել եմ՝ հետադարձ չկա,           Ես մոլորվել եմ ձյան դաշտերում՝ իմ տնից շատ հեռու։ [1] Մտքումս ձյան արահետներն են, իսկ ես ստիպված նայում եմ կոդերին ու հոդվածներին, իրենք էլ՝ ինձ։ Նայում եմ, ոչ թե կարդում կամ գրում, որովհետև միակ զգացողությունը հիմա որ ունեմ զզվանքն ա։ Սիրելի գիտ