ողջ մնացողի սինդրոմ
Գարունն ավարտվում ա, թափվում են ծաղիկների թերթերը և վարդագույն ներկը՝ մազերիս վրայից։ Գարունը գնում ա, իսկ ես էդպես էլ չեմ կարողանում զգացմունքներ ունենալ որևէ մեկի նկատմամբ։ Լունդի համեմատ Մալմոն ոնց որ Նյու-Յորքը լինի. ընդամենը 15 րոպեի ճանապարհ ա, բայց Մալմոյում ոնց որ կյանքը եռա։ Տարբեր տեսակի, գույնի, հագուկապի մարդիկ են։ Ասում են՝ Մալմոն ամենավտանգավոր տեղն ա Շվեդիայում, բայց սպիտակների հորինած հերթական հեքիաթներից ա՝ իրենց ռասիզմն արդարացնելու։ Դեյթի ժամանակ լոքշից մեռնում եմ. տեսնես ինչու՞ այլ լեզվում չկա լոքշ բառը։ Ոնց եմ հոգնել ամեեեեեեեեեե՜ն անգամ իմ ռիսըրչը բացատրելուց, հետո պատմելուց թե Հայաստանն ինչ թռչուն ա, լսելուց թե ով ա իրանց իմացած երկրորդ հայը, դե ամենավերջում էլ ստիպելուց, որ ընդունեն իրանց պրիվիլեգիան։ Քիչ ա մնում արդեն վիդեոդաս սարքեմ, ուղարկեմ նայեն, որ հետո նու՜յն հարցաշարով, նու՜յն բաները չխոսամ։ Լոքշից թռնում եմ, գալիս Լունդ ու քցվում Սամի մոտ՝ բուրգեր առնելու։ Խմած-ուռած թինեյջեռների մի հատ մեծ խումբ հերթում ինձանից առաջ ա։ Դիմացս կանգնած երեխեն ինչ-որ բան