Ոմն թափառական

Բացվում ա լոխումի տոպրակն ու սպիտակ փոշին ծածկում ա ինձ։ - Լրիվ լոխումի փոշի եղա։ - Լոխումի փոշի չի, շաքարի փոշի ա։ Ծիծաղում ենք ու ես լոխումը լոխումի հետևից խցկում եմ բերանս։ Խեղդվում ենք, ծիծաղում ու թափ տալիս սպիտակ փոշին։ Ինչ-որ անհասկանալի կապ կա լիաթոք ծիծաղի ու ռախատ լոխումի մեջ, որ երբեք չի բացահայտվի։ - Մի բան ասեմ էլի երեխեք ջան,- մոտենում ա մի քանի քայլ հեռու կանգնած միջին տարիքի տղամարդը։ Փորձում եմ դեմքիս լրջագույն արտահայտությունն ընդունել, նայում ենք իրեն։ - Միշտ ուրախանում եմ, որ ձեր նման ուրախ մարդիկ կան աշխարհում։ Ուրախ մարդը այ սենց ա լինում։ Ես ու Ա-ն նայում ենք իրար, ու ծիծաղի հաջորդ նոպան ա բռնում։ Մենք` աշխարհի ամենաուրախ մարդիկ։ Եթե դեպրեսիան ու անձի զանազան խանգարումները աստվածներ ունենային, իրենք էլ հիստերիկ կծիծաղեին։ Ուրախությունը` ինչպես անհաս փառքի ճամփա մեր համար, երջանկությունը` ինչ-որ անկայուն էնտրոպիա, որ մի քանի վայրկյանից ավել չի տևում։ Մենք վաղուց չենք ծանոթ, բայց մեռնելուց ու անիմաստությունից ահագին հասցրել ենք խոսել։ Ծիծաղում եմ, աչ

Ինչ-որ մեկն արդեն պատրաստվում էր «play» կոճակն, ինչից հետո նա պիտի հագներ կարմիր վերնաշապիկը, կապույտ կոմբինիզոնը, դներ կեպին, փակցներ մորուքն ու վազեր մահվան ցիկլում այնքան ժամանակ, մինչև հասներ խաղացողի նպատակին։ Բայց կոճակը դեռ սեղմված չէր , մենք զրուցում էինք Զարթոնքի աշխարհում։ Նա պատմում էր, որ թեև անընդհատ կռվում էր քայլող սնկերի ու դևի հետ, ազատ ժամանակ բլոգ էր գրում, պատմում, թե ինչքան էր տխրում ամեն անգամ դևի հետ կռվելիս, քանի որ խաղից դուրս, երբ  ինքն ու դևը  հերթական անգամ վերածնվում էին, միասին ֆիլմեր էին նայում ու թքած ունեին հիմար արքայադստրերի վրա։ Նա պեղումներ էր անում, գտնում մեռած սնկերի գերեզմանները և նրանց թաղման ծեսերն ուսումնասիրում։  Նաև խոսում էր իր աշխարհի կռիվների մասին, բարձրացնում բոլոր բնակիչների իրավահավարության, կրթություն ստանալու և այլ իրավունքները։ Հենց այդ խնդիրների մասին խոսելու շնորհիվ նա խաղից դուրս մի աշխարհ հաղթահարեց, և հայտնվեց Զարթոնքի աշխարհում՝ որպես ամենաբարձր միավորներ ունեցող մասնակից։ Ես էլ էի այնտեղ, բայց ամենաբարձր արդյունքներու

Արդեն լրանում է մեկ տարին, որ մենք միասին ենք։ Ի նշան տարեդարձի, վերջապես կավարտեմ գրառումս Նրա մասին։ Մեկ տարի առաջ, երբ տեղափոխվեցի հանրակացարան, ամենուր դատարկություն էր. խոհանոցում ոչինչ չկար, սակայն սառնարանում մեն-մենակ տեղավորված էր մի բանկա միայնակ ջեմ։ Եթե կար ջեմ, ապա պետք է լիներ նաև ջեմի տիրակալը կամ տիրուհին։ Սոցիոֆոբությունս մի կերպ հաղթահարելով թակեցի հարևանիս դուռը. ի վերջո բնակարան ենք կիսելու, գոնե պետք է ծանոթանայինք։ Դուռը ոչ ոք չբացեց. դասերը դեռ չէին սկսել, ինքն էլ՝ չէր եկել։ Փոստարկղի վրա փակցված ազգանունից հասկացել էի, որ գերմանացի է։ Մտածում էի՝ հետը գերմաներեն կխոսեմ, գերմաներենս կլավանա, կօգնի էստեղի ապրելակերպը հասկանալ, հենց գա, միանգամից սկելու է պլաններ կազմել, թե ով երբ է մաքրություն անելու... Շատ բան էի մտածում, սակայն երբ նա եկավ, ոչ մի կերպ ծանոթություն չնախաձեռնեց, ես էլ հետը ծանոթացողը չէի, եթե չնկատեի, որ անընդհատ անհանգիստ բաղնիք ներսուդուրս է անում։ Երևի ուզում էր լողանալ, իսկ մենք քանի օր տաք ջուր չունեինք, ստիպված դուրս եկա, որ զգուշաց

16:35, Մյունխեն, ավտոբուսի կայարան Ճամփորդելը կայֆ ա, երբ դու մի ուսապարկով գնում ես քո հավեսին ֆռֆռալու, բայց երբ ունես 2 պայուսակ, մի հսկա ուսապարկ եւ ճամպրուկ, որոնց գումարային քաշը քոնինից մեծ ա, էդ ճամփորդությանը կարելի ա անվանել սթրես: Ուղղակի սթրես: Երբ չգիտես ոնց հա՛մ քեզ, հա՛մ իրերդ քարշ տաս, երբ ավտոբուսի կենտրոնական կայարանում ճամպրուկավոր մարդկանց են խառնվում Օկտոբերֆեստից եկող խմած-ճաքած, ոտի վրա մնալ չկարացող մարդիկ: Դրան էլ գումարած՝ հագիդ համարյա ձմեռային կոշիկներ են, որովհետև գրողի տարած տեղ չկար դրանք խցկելու:  Եւ գնալուցդ 35 րոպե առաջ դեռ հայտնի չի, թե գրողի տարած ավտոբուսդ երբ ա գալու: 17:10, ավտոբուսում Ավտոբուսում գտնվելու հիասքանչ պահն ինձ հեշտ չտրվեց: Ժամը 17:00 էր, բայց մեկնումների ցուցանակի վրա ոչ մի Ուլմ գրած չէր: Մի հարկ վերևում ավտոբուսի ընկերության գրասենյակն էր, բայց վախենում էի չհասցնել բարձրանալ ու վերադառնալ, որովհետև մի մեծ հերթ վերելակի մոտ էր, մի հերթ էլ Eurolines-ի օֆիսում: Բայց դե վերջը վազեցի վերև ու իհարկե, հերթն էնքան մեծ էր, որ

Ինչքան քիչ ժամանակ կա գրելու, այնքան շատ բան կա պատմելու: Չգիտեմ էլ՝ որտեղից սկսեմ, որտեղ ավարտեմ... Եռօրյա վերապատրաստման դասերի վերջին օրը մեզ Վաշինգտոն տարան՝ ավտոբուսային ուղևորության: Սիրահարվեցի Վաշինգտոնին, բայց շփվել չհասցրինք, որովհետև մոտ 3 ժամ ժամանակ ունեինք: Սպիտակ տան մոտ էլ լուսանկարվեցինք, որ հետո թիթիզանանք:  Նույն օրվա գիշերը, տարբեր ժամերի պիտի ամենքս մեր համալսարանը մեկնեինք: Ընդամենը 2 ժամ կարողացա քնել, չնայած սարսափելի հոգնած էի, որովհետև վերջին օրերին ընդամենը 4 ժամ էի քնում:  Քնած-քնած ճամպրուկս իջեցնելիս հասցրի անիվները կոտրել և ստիպված էի քարշ տալ 25 կգ բեռը: Որպես հավելում էդ խառը իրավիճակին, մոռացա նախաճաշով արկղիկս վերցնել, բայց բողոքական շատակերի համբավս էնքան մեծ էր, որ բոլորն իրենց նախաճաշն էին ինձ առաջարկում:  մեկը խնձոր տվեց, մյուսը՝ թխվածք, երրորդն էլ՝ թեյ ու ինչ-որ ռուսական երգեր երգելով հասանք Ռոնալդ Ռեյգանի անվան օդանավակայան: Ասում եմ՝ երբեք չես կարողանա հասկանալ գլորման ու շփման ուժերի տարբերությունը, մինչև չկոտրես ճամպրուկիդ ան

Էս ծրագրի ամենապստոն եմ: Երբ ասացի, որ 17 տարեկան եմ, բոլորը համատարած wow-ներով դիմավորեցին: Իսկ երբ ավելացրի, որ ֆիզիկա եմ սովորելու, wow-ների կրկնակի դոզա ստացա: Այստեղ մոտ 60 հոգի կա, նախկին խորհրդային երկրերից ու բոլորի մեջ ես միակն եմ, որ անչափահաս է ու գիտնական է դառնալու. հիմնականում իրավագետներ, դիվանագետներ ու լեզվաբաններ են: Պարզվում է` ծրագիրը նախատեսված է տասնութ տարեկանից բարձր մարդկանց համար; Իսկ ես բանից անտեղյակ մասնակցել եմ ու անցել. մանրուք է, բայց չափազանց հաճելի:  Բայց դե չնայած իմ չափազանց ակտիվ ու շատախոս բնավորությանը, ես թրեյնինգներին մի տեսակ պասիվ եմ, «էշից ընկած»: Ու ծիծաղելի է, որ պատճառը միայն նորմալ չսնվելն է: Ես որ համով բաների պակաս եմ ունենում, իմ օգտակար/վնասակար գործողության գործակիցն ու տրամադրություն միանգամից ընկնում է: Էսօր նամակ էինք գրում մեզ, որն ուղարկելու են ծրագիրն ավարտելուց հետո: Գրեցի բոլոր նպատակներս ու երազանքներս ԱՄՆ-ի հետ կապված ու հասկացա, որ եթե շարունակեմ ոչ մի բան չուտելը, քննություններ չեմ կարողանա հանձնել: Դրա համար

Որոշեցի ամերիկյան արկածների, հետաքրքրությունների ու բողոքների համար նոր օրագիր բացել: Անվանումն էլ Rammstein-ի Amerika երգից է. երգ, որը ինձ մոտիվացրել է այս մրցույթի էսսեները գրելիս, հետս հարցազրույցի է եկել ու ինձ TOEFL-ի ճանապարհել: Ու եթե չլիներ այստեղի ահավոր ուտելիքն ու Վաշինգտոնի խեղդող ու խոնավ կլիման, վերնագիրը կլիներ ''Amerika ist wunderbar!''` «Ամերիկան հիասքանչ է», ինչպես իմ շատ սիրելի երգում է ասվում. Բայց իմ Ամերիկան շատ հեռու է հիասքանչ լինելուց... Իսկ հիասքանչությունը խախտող հանգամանքներից մեկն այն է, որ էս քանի օրվա ընթացքում ընդամենը մի քանի ամերիկացու հետ ենք շփվել` այն էլ ծրագրի տնօրենի ու կորդինատորների: Ընդհանուր առմամբ, հյուրանոցը միջազգային կոնֆերանսների ու մշակութային միջոցառումների համար է նախատեսված ու ավելի հաճախ ազգային տարազով պակիստանցի կտեսնես, քան ամերիկացիների: Մեկ էլ քանի որ ծրագիրը նախկին ԱՊՀ երկրների համար է, բոլոր մասնակիցները ռուսերեն են խոսում: Արդյունքում ինչ-որ անգլոռուսերեն մուտանտ լեզվով ենք խոսում: Իսկ ԱՄ

Վերջին երկու օրվա ընթացքում համարյա ախորժակ չունեի. էնքան, որ երեկ իմ սիրած սերուցքային տործիկից ընդամենը մի կտոր կարողացա ուտել: Իսկ էսօր.... Օդանավակայան գնալիս մեքենայում մի տուփ ռաֆայելլո խժռեցի, բայց Վիեննա թռչելիս սովը բռնեց կոկորդիցս ու սկսեց խեղդել: Ու դաժան բախտը որոշեց իմ կողքին նստած ավստրիացի պարոնին էնքա՜ն ախորժելի ուտելիքներով հյուրասիրել, որ ես ուղղակի չդիմացա գայթակղությանն ու վեր կացա տեղիցս, որ չտեսնեմ, թե նա ինչպես է վայելում: Դե դուք պատկերացրեք. մի մե՜ծ աման բանջարեղեն, տաք-տաք հաց, թարմ քամած նարնջի հյութ ու օղի, իսկ մնացածն էլ՝ չհասցրի տեսնել: Ինքնաթիռում մի քանի անգամ շրջեցի, բայց էս պարոնս չէր ուզում իր նախաճաշն ավարտել: Ես էլ սոված-սոված կուչ եկա նստարանիս, ժամանակ առ ժամանակ նայելով պարոնին: Մեկ էլ հերթական քաղցած հայացքիս ժամանակ ինքնաթիռը թափ տվեց ու նրա հյութով լի բաժակը շուռ եկավ... Հետո վերջը մեր ուտելիքը բերին: Զզվելիագույն ձվածեղ ու յոգուրտ, որը համով էր, բայց չափազանց քիչ: Զզվանքով ետ հրելով ձվածեղի բլուրը, ևս մեկ անգամ նախանձախառն նայեցի պար