Լոխումն ու ուրախությունը
Բացվում ա լոխումի տոպրակն ու սպիտակ փոշին ծածկում ա ինձ։
- Լրիվ լոխումի փոշի եղա։
- Լոխումի փոշի չի, շաքարի փոշի ա։
Ծիծաղում ենք ու ես լոխումը լոխումի հետևից խցկում եմ բերանս։ Խեղդվում ենք, ծիծաղում ու թափ տալիս սպիտակ փոշին։ Ինչ-որ անհասկանալի կապ կա լիաթոք ծիծաղի ու ռախատ լոխումի մեջ, որ երբեք չի բացահայտվի։
- Մի բան ասեմ էլի երեխեք ջան,- մոտենում ա մի քանի քայլ հեռու կանգնած միջին տարիքի տղամարդը։ Փորձում եմ դեմքիս լրջագույն արտահայտությունն ընդունել, նայում ենք իրեն։
- Միշտ ուրախանում եմ, որ ձեր նման ուրախ մարդիկ կան աշխարհում։ Ուրախ մարդը այ սենց ա լինում։
Ես ու Ա-ն նայում ենք իրար, ու ծիծաղի հաջորդ նոպան ա բռնում։ Մենք` աշխարհի ամենաուրախ մարդիկ։ Եթե դեպրեսիան ու անձի զանազան խանգարումները աստվածներ ունենային, իրենք էլ հիստերիկ կծիծաղեին։ Ուրախությունը` ինչպես անհաս փառքի ճամփա մեր համար, երջանկությունը` ինչ-որ անկայուն էնտրոպիա, որ մի քանի վայրկյանից ավել չի տևում։ Մենք վաղուց չենք ծանոթ, բայց մեռնելուց ու անիմաստությունից ահագին հասցրել ենք խոսել։
Ծիծաղում եմ, աչքերիցս արցունքները հոսում են, լուծում լոխումի փոշին ու սահում ներքև։ Քաղցր արցունքներ. իմ նման ուրախների արցունքները աղի չեն փաստորեն։ Մի պահ ուզում եմ ասել, որ եթե մեզ մի ժամ առաջ տեսնեիր` գարեջրի բաժակները սեղմած ու սթրեսները թաղել փորձելիս կամ էլ էն պահերին, երբ անհետացումը միակ լուծումն է թվում, սենց բան չէիր ասի։ Բայց թող ուրախանար մարդը. մեր պես ուրախ մարդիկ շատ չեն։
- Մի հատ սիգարետ կտա՞ս,- ասում ա մեր ուրախության կնքահայրը։ Ա.-ն մի քանի սիգարետ ա մեկնում, վերցնում է, շնորհակալություն ասում ու հեռանում։
«Ուրախ մարդը այ սենց ա լինում» կրկնում ենք ու հռհռում։ Ուրախ մարդը։ Ուրախ մարդիկ։ Մե՛նք։ Որքա՞ն է հավանականությունը տարածության և ժամանակի միևնույն կետում (հոգեբուժարանից դուրս) երկու էսքան ուրախի լոկալիզացնելու։
- Բայց շատ-շատ եք ուրախացնում։ Մարդ նայում ա ձեզ ու ինքն էլ ա ուրախանում։ Միշտ սենց ուրախ մնացեք,- մի քանի քայլ հեռանալուց հետո էլի մոտենում ա և ուրախ-զվարթ ժպտում։ էնքան ուրախ, որ ուրիշներն էլ են ուրախանում։
Վերջապես հեռանում է, ուրախությունն էլ՝ էքսպոնենցիալ նվազում։
Վերջապես հեռանում է, ուրախությունն էլ՝ էքսպոնենցիալ նվազում։
- Հարիսա կուտե՞ս,- ես ինչպես միշտ սոված եմ, իսկ հետևում՝ 24 ժամ բաց Կարասը։
Գիշերվա ժամը 3-ին հարիսան լավագույն բանը չի, հատկապես՝ հացով և գարեջրով։ Հարիսա ուտելիս գալիս են Դուրյանն ու Մեծարենցը (Դուրյանը՝ Լճակը, Մեծարենցը՝ սիրունը)։
«Գիշերն անույշ է, գիշերն հեշտագին,
Հաշիշով օծուն ու բալասանով...»
Տեսնե՞ս ինչ թմրանյութեր էր անում Մեծարենցը, որ հետո գրեր իր վաղամեռիկ, բայց մեծ էգոյով բանաստեղծությունները։ Արդյո՞ք Դուրյանը լրիվ սթափ էր, երբ կանգնեց լճակի առաջ և սկսեց խոսել հետը։ Արդյո՞ք մենք դպրոցում մեզ վեհ գրականության տակ ուռած-մեռած ջահելների էին հրամցնում։
Մինչ անցնում է Դուրյանի ցավը, հետո էլ՝ մահը, երբ մեր գիշերը ո՛չ հաշիշով է օծվում, ո՛չ էլ բալասանով, ոչ էլ ակացիաներ կային տարածքում, գիշերային հարիսան սկսում է դանդաղ ներգործել։ Ապրելու ամբողջ էներգիան հատկացվում է մարսողությանը, աշխարհի գույները դանդաղ վերանում են ու մնում է միայն դանդաղ գլորվել տուն՝ նույնիսկ չգիտակցելով ճանապարհը։
Լոխումն՝ ուրախեցնող, հարիսան՝ դեպրեսող, իսկ քնից թանկ բան չկա կյանքում։
Մինչ անցնում է Դուրյանի ցավը, հետո էլ՝ մահը, երբ մեր գիշերը ո՛չ հաշիշով է օծվում, ո՛չ էլ բալասանով, ոչ էլ ակացիաներ կային տարածքում, գիշերային հարիսան սկսում է դանդաղ ներգործել։ Ապրելու ամբողջ էներգիան հատկացվում է մարսողությանը, աշխարհի գույները դանդաղ վերանում են ու մնում է միայն դանդաղ գլորվել տուն՝ նույնիսկ չգիտակցելով ճանապարհը։
Լոխումն՝ ուրախեցնող, հարիսան՝ դեպրեսող, իսկ քնից թանկ բան չկա կյանքում։
Comments
Post a Comment