Ուզում եմ՝ էլի գրել կարողանալ։ Ուզում եմ գրել, երբ ամեն ինչ շատ վատ չէ, ու միգուցե՝ երբ արևն է շողում։ Բայց վերջին գրառումը՝ ամիսներ առաջ, իսկ ստեղնաշարս մեկ ա՝ հանգիստ չի մնում անընդհատ գրելուց։ Գրել նամակներ, գրել կոդեր, գրել հաշվետվություններ, գրել տնայիններ, բայց ոչ մի անգամ չգրել։ Սենց չորություն էր միայն երբ թեզս էի գրում, որովհետև թվում էր՝ գրելուս ռեսուրսները սպառվել են։ Մեր հեքիաթը մնաց կիսատ (ուղղակի և անուղղակի իմաստներով), ես էդպես էլ չեմ գրի էն վիպակը, որին միշտ վերադառնում եմ, երբ ապրել էլ չի ստացվում։ Ես չեմ գրի բանաստեղծություններ, չեմ գրի նորմալ բլոգային գրառումներ, չեմ գրի, որովհետև էս անգամ ներսն ու դուրսը հավասարակշռության մեջ են. դատարկություն, օտարություն ու բացարձակ անկարողություն որևէ բան զգալու։ Ես հաշվում էի օրերը, թե քանի օր չեմ պառկել գետնին ու լացել, բայց հետո հասկացա, որ միգուցե ժամերով լացելն ավելի լավ ա, քան սեփական կյանքի դիտորդ լինելն ու էդպես էլ չհասկանալը, թե ինչու՞ է էս ամեն ինչը կատարվում կամ ինչու՞ ոչինչ չի կատարվում։ Կառանտինը փրկություն էր։