Ֆիզիկոսը. պարոն Կատարելություն

Իրեն ուզում էի տեսնել դեռ այն պահից, երբ առաջին անգամ կարդացի, ավելի ճիշտ` թերթեցի իր հոդվածներից մեկը։ Հարդքոր մաթեմատիկական ֆիզիկա էր. էն որ մի բանաձևից մյուսը ստանալու համար մի երկու էջ դուրս բերում անել էր պետք։ Ինքն էս ինստիտուտի ամենահրապարակված գիտնականներից է, եթե ոչ` ամենահրապարակվածը։ Իր մասին անընդհատ խոսում էին լաբերի ղեկավարները` որ այս կամ այն հավասարումն ինքն է ստացել։

Մի անգամ ինստիտուտի աշխատակիցներով էքսկուրսիայի էին գնացել, մեկի հետ ծանոթացա, նույն անունն ուներ։ Ամբողջ ընթացքում մտածում էի արդյոք ինքն է թե ոչ, բայց տարիքին նայելով ու հոդվածների թիվը մտաբերելով եզրակացրի, որ հավանաբար ինքը չէ, քանի որ նորածանոթս 15 տարեկանում լուրջ ամսագրերում հոդվածներ դժվար գրած լիներ։

Մի երկու օր առաջ պրոֆեսորն ասաց` գնանք իրենից էս ինչ ծրագիրը վերցնենք, որ աշխատես վրան։ Չգիտեմ էլ ինչու, ահավոր ոգևորված էի, որ վերջապես կտեսնեմ թե ով է ինքը։ 

Էստեղ մարդիկ սովորաբար բաց դռներով են աշխատում. աշխատակիցները մտնում ելնում, գալիս գնում են։ Նրա դուռը փակ էր։ Պրոֆեսորը դուռը ծեծեց ու մտանք։  Նրան չէի հանդիպել ոչ միջանցքներում, ոչ լանչի, ոչ էլ` հանդիպումների ժամանակ։ Անցումային ճառագայթման տեսության տիրակալին եթե փողոցում տեսնեի, առաջին միտքս կլիներ որ նա մոդել կամ դերասան է, բայց ոչ երբեք ֆիզիկոս։ 

Նա իմ տեսած բոլոր ֆիզիկոսներից տարբեր էր։ Առաջին տպավորությունն էր. ի՞նչ է անում Լակրիմոզայի Թիլո Վոլֆն էստեղ, ուղղակի նա Թիլոյի ավելի նուրբ ու ավելի գրավիչ տեսակն էր։ Ու էն մարդկանցից էր, որ իրենց ներկայությամբ մի տեսակ անհարմար ես զգում, քանի որ իրենցից մի տեսակ կատարելություն է ճառագայթում։

Ահավոր նուրբ ու ուղիղ դիմագծերով դեմքին մազածածկույթի ոչ մի նշույլ չկար։ Մազերը կոկիկ կտրած ու հարդարված (հիշում եմ թե ոնց օրեր առաջ մկրատն  առա ու մազերս ծուռմռտիկ կտրեցի): Մատները` երկար ու նուրբ, եղունգները` մշակված ու սիրուն հարդարված (կրծած եղունգներով ու պոկված մաշկով մատներս ինքնաբերաբար գրպաններս եմ խցկում)։ Սև վերնաշապիկի վրա ոչ մի ծալք անգամ չկա (ջինսիս փեշերը ցեխոտ են), սև կոշիկները մաքրությունից փայլում են (բոթասներս էլ են ցեխակոլոլ): Ունքերը բարակ, հազիվ նշմարվող ( ինձ Բրեժնև եմ զգում): Տեսնես ինչքա՞ն ժամանակ է հայելու առաջ անցկացնում, ոտքից գլուխ անթերի տեսքը ստանալու համար։ 

Նա խոսում է դանդաղ ու սահուն. ես ավելի շատ ուսումնասիրում եմ իրեն, քան փորձում հասկանալ գերմաներեն խոսակցությունը։ Պրոֆեսորին կանչում են, հարցնում է` գրե՞մ տամ բանաձևերը։ Չէ, ասում եմ, հոդվածը կկարդամ։ Ինքնասիրությունը շոյվում է, ցույց է տալիս, որտեղից ներբեռնեմ։

Նրա ծրագիրը պետք է այլ մեթոդով փորձարկվեր, որ կարողանայի օգտագործել։ Պրոֆեսորն ասում է՝ բայց առանց թեստի էլ կարելի է օգտագործել, որովհետև 99.99%-ով նա ճիշտ է։ Իհարկե՛, նա ճիշտ է, որովհետև նա կատարյալ է իր հոդվածներով ու անդրոգին անթերի արտաքինով։

Հ.Գ. Հաջորդ օրն էլ տեսա, կոշիկի ծայրին ցեխի փոքրիկ հետք կար (ախր ես ե՞րբ էի կոշիկներին նայում։) Նա այլևս պրն Կատարելությունը չէ։