Նորից Վաշինգտոն
Բախտի բերմամբ, թե պատահմամբ ուղիղ երեք ամիս հետո էլի գնում եմ այն տեղը, ուր առաջին անգամ ԱՄՆ-ում գլուխս բարձին դրեցի:
Ծրագրի օրիենտացիայի ժամանակ երեք օր այդտեղ մնացինք, հիմա էլի երեք օրով գնում եմ, բայց այս անգամ՝ քոլեջի միջազգային ուսանողների հետ: Հիշում եմ՝ ոնց էինք մեռնում Մերիլենդի ու D.C.-ի խոնավությունից, սինթետիկ բարձերից, ոնց մի անգամ քիչ մնաց հետ տայինք թխվածքից, իսկ մրգերը կծելուց հետո դեն էինք նետում: Չէի պատկերացնի, որ գալու եմ ավելի խոնավ տեղ, որ հավեսով կրծելու եմ նույն անհամ խնձորներն, իսկ բարձիցս ու վերմակիցս ալերգիա էի սկսելու, բայց ոչ թե երեք ամսվա պես փնթփնթալով ու բողոքելով ման եմ գալու, այլ ուղղակի ժպտալու եմ էդ ամենի վրա ու առաջ անցնեմ:
Անցյալ անգամ Վաշինգտոնի համը մնաց բերանումս, ամբողջ օրը չորս պատի մեջ փակված մի թրեյնինգից մյուսին էինք վազում, իսկ վերջում ընդամենը տարան Սպիտակ Տունն ու Լինկոլն մեմորիալը ցույց տվին: Իսկ հիմա լիքը ժամանակ կլինի Սմիթսոնիան բոլոր թանգարանները գնալու, Վաշինգտոնի սիրուն փողոցներում թափառելու ու մեծ քաղաքից կարոտն առնելու համար:
Չգիտեմ, հաշվարկի համակարգ եմ փոխել, թե՞ սկսել եմ լույսին մոտ արագությամբ շարժվել, բայց որ ժամանակի արագացում եմ նկատել, էդ հաստատ է: Ախր էնքա՜ն արագ անցավ էս երեք ամիսը, որ ոնց որ երեկ ինքնաթիռում նստած, լա՜յն բացած աչքերով օվկիանոսին նայեի ու հրճվանքից տեղս չգտնեի: Իսկ հիմա արդեն համարյա վերադառնալու ժամանակն է. տխրության ու երջանկության հետաքրքիր խառնուրդ է մեջս:
Չնայած, վերադառնալու մասին մտածելը դեռ վաղ է: Վերջին ամիսը դեռ լիքը արկածներ է խոստանում՝ Վաշինգտոն, Նյու Յորք, Չիկագո
Comments
Post a Comment