Ռուբին խաղալիքների աշխարհում

Ռուբիին խաղալիքների խանութ տարա: Ռուբիի սիրած խանութների եռյակում խաղալիքների խանութը երկրորդ տեղում է՝ զիջելով միայն գրախանութին: 

— Ինձ էս լեգոն կառնե՞ս: 

— Թանկ ա: 

— Հեչ էլ թանկ չի, ընդամենը 200 եվրո: Առ էլի, հլը նայի ինչքան շատ մասեր ունի, ինչ մեծ ամրոց ա: Խնդրու՜մ եմ։

—  Ո՛չ։

— Նայի՜՝ ինչ եմ տեսել։ Դարթ Վեյդերն ա՝ ձեռքին կոնֆետի աման։ Սա դու էլ կհավանես, արի առնենք տանենք։

— Չէ՛, ինչի՞ս ա պետք էսքան մեծ կոնֆետամանը, երբ կոնֆետների կյանքի տևողությունը մեկ օրից ավելի չի։

— Կարո՞ղ ա դու ուղղակի Դարթին չես ուզում։ Նայի՝ Յոդա էլ կա։ Ինչ պուպուշ Յոդա ա։

— Ասեցի չէ՛։ 

— Հլը՜ ինչ եմ գտել։ Սրան չես կարա «չէ» ասես։ Հալկի թաթիկները... Մեծ, կանաչ, փափուկ։

— Չեմ առնում ես քեզ Հալկի ձեռքեր։

— Իսկ Կապիտանի դիմակ ու վահա՞ն։ Հլը նայի, թե դիմակը քեզ ինչքան ա սազում։

— Ո՛չ։

— Իսկ Թորի մուրճը։ 

— Մի հատ փոքրն ունենք, դրանով խաղա։

— Ես մեծն եմ ուզում։

— Ասեցի՝ ո՛չ։

Տխուր աչքերով մի քիչ խանութն ա չափչփում, հետո՝ վազում։

— Մեխանիկական փիսի՜կ։ Գիտեմ, որ չես առնի, բայց հլը ինչ պուպուշն ա։

— Հա, շատ։

— Բայց փազլ կառնե՜՜ս։ Հաստատ կառնես։ Դա էլ հո մանկական չի, 2000 կտորից, հա՞։

— Ժամանակ չկա։

— Դե ուրեմն դինոզավրիկ-մարիոնետկաներ։ Ներկայացումներ կբեմադրենք։
— ...
— Ջեդայի թուրը բայց առնելու ես։ Կամ չէ՛, ճիշտը dark side-ն ա, այ էս մեծ կարմիրը։ Չէ՞, չէ՞...
— Վերջ արդեն գնացինք տուն։
Իսկ Ռուբին տխրել էր։

Տխուր Ռուբիները ոչ մի խաղալիք չստանալուց հետո

Կինդեր սյուրպրիզ առա, թող դրանով ուրախանա, մինչև որոշեմ իրեն ջեդայի թուր եմ առնելու, թե՞ լեգոներ։