Ոմն թափառական

Բլոգիս վրա էլի փոշի է նստել, մատներս էլի ժանգոտում են, ուղեղս էլ՝ հետը։ Կար ժամանակ, երբ այս բլոգը նախատեսված էր թեթև ու հավես ճամփորդական օրագիր լինել, բայց դարձավ դեպրեսիվ էպիզոդների հավաքատեղի, հիմա էլ՝ ուղղակի փոշի ա դրվում ավերակների վրա։ Ժամանակին ուզում էի ինձ կարդան, իսկ հիմա հազիվ եմ գրում ու չեմ ուզում, որ գրածներիցս որևէ մեկը որևէ բան հասկանա։ Իրար հետևից միանման օրերն անցնում են, իսկ ես մեկ-մեկ հետ եմ նայում ու մտածում, թե ինչ անկանխատեսելի բան ա կյանքը ու ինչքան փոքր ա Երևանը։ Այսինքն՝ Երևանը չէ, այլ ամբողջ աշխարհը։ Աշխարհի էն մասը, որ ես ճանաչում եմ։  7 ամիս։ Արդեն 7 ամիս ա Հայաստանում եմ։ Մինչև արտակարգ իրավիճակը, դեռ չէի գիտակցում, որ հետ եմ եկել։ Սահմանները փակվելուց հետո էլ նախկին կյանքը կարծես կատարված լինի երկար ժամանակ առաջ, լրիվ ուրիշ մարդու հետ։ Էս խառը ժամանակներով ցավը սկսեց բթանալ, զգացողությունները՝ խամրել ու սկսեցի ինչ-որ չափով հաշտվել ներսի դատարկության հետ։ Եթե չլիներ կարանտինը, ես ու Քաոսը չէինք օտարանա էս աստիճանի ու միգուցե ստացվեր ինչ-որ բան։

Դու ինձ սովորեցրիր կարդալ բանաստեղծություններ։ Վիեննայի գունավոր սենյակը, հատակին թափված տերևներն ու երջանիկ դու։ Դու մեր համար էնպիսի ոգևորությամբ էր Պլաթ կարդում, ասես աշխարհում հնարավոր բոլոր-բոլոր արարքների մեջ բանաստեղծություններ կարդալն ամենասիրուն բանն էր։ Ու դա իրոք, ամենասիրուն բանն էր։ Դու գնացիր ու երբ ես վերադարձա, էլի գնացել էիր։ Բայց ես դեռ կարդում եմ բանաստեղծություններ։ Դու ինձ ստիպեցիր վերհիշել բանաստեղծություններ թարգմանել։ Մի բան որ երկար տարիներ չէի էլ փորձել անել։ Ես քո համար Պլաթ էի թարգմանում, որովհետև էդ քեզ մոտիկ գտնվելու միակ միջոցն էր։ Ես շարունակում եմ Պլաթ թարգմանել, ես չեմ վախենում, չեմ ամաչում բանաստեղծություններ կարդալ, երբ էդ քո համար ա։ Ինձ չի հետաքրքրում,  թե ինչ կարծիք կունենան մյուսները, որովհետև դու սիրում ես Սիլվիային, սիրում ես ինձ ու սիրում ես իմ թարգմանությունները։ Մենք մի օր կգտնենք իրար երկնքում։ Դու այնպես կարողացար անել, որ ես բանաստեղծություններ գրեմ։ Չէ, ես դա երբեք-երբեք չէի անի, եթե չլինեիր դու՝ քո ռադիկալ ֆեմինիզմով ու զգայուն պոետ

Մենք ծխում ենք բլուրի գագաթին, անձրևի տակ ու խոսում էն մասին, թե ինչքան անիմաստ ա էս ամեն ինչը ու դեռ ինչքան ա մեր համար վատանալու։ Մենք կանգնած ենք Կասկադի վերևում, զզվելի անձրև ա մաղում, ու լույսը դանդաղ բացվում ա։ Մենք խոսում ենք էն մասին, թե ինչքան անիմաստ ու բարդ ա էս ամեն ինչը։ Մենք նստած ենք կանաչ, ճռճռացող ճոճանակներին, իրար հետևից սիգարետ ենք կպցնում ու նայում անցնող մարդկանց։ Մենք էլ խոսում ենք, թե ինչքան չի ստացվում ապրելն ու թե ինչն ենք սխալ անում։

Ուզում եմ՝ էլի գրել կարողանալ։ Ուզում եմ գրել, երբ ամեն ինչ շատ վատ չէ, ու միգուցե՝ երբ արևն է շողում։ Բայց վերջին գրառումը՝ ամիսներ առաջ, իսկ ստեղնաշարս մեկ ա՝ հանգիստ չի մնում անընդհատ գրելուց։ Գրել նամակներ, գրել կոդեր, գրել հաշվետվություններ, գրել տնայիններ, բայց ոչ մի անգամ չգրել։ Սենց չորություն էր միայն երբ թեզս էի գրում, որովհետև թվում էր՝ գրելուս ռեսուրսները սպառվել են։ Մեր հեքիաթը մնաց կիսատ (ուղղակի և անուղղակի իմաստներով), ես էդպես էլ չեմ գրի էն վիպակը, որին միշտ վերադառնում եմ, երբ ապրել էլ չի ստացվում։ Ես չեմ գրի բանաստեղծություններ, չեմ գրի նորմալ բլոգային գրառումներ, չեմ գրի, որովհետև էս անգամ ներսն ու դուրսը հավասարակշռության մեջ են. դատարկություն, օտարություն ու բացարձակ անկարողություն որևէ բան զգալու։ Ես հաշվում էի օրերը, թե քանի օր չեմ պառկել գետնին ու լացել, բայց հետո հասկացա, որ միգուցե ժամերով լացելն ավելի լավ ա, քան սեփական կյանքի դիտորդ լինելն ու էդպես էլ չհասկանալը, թե ինչու՞ է էս ամեն ինչը կատարվում կամ ինչու՞ ոչինչ չի կատարվում։ Կառանտինը փրկություն էր։

We were standing in front of the rusty and broken mirror and we were the most beautiful. I had purple hair, you had them green and we were the most colourful. We were forever young, we were liberated and we were happy. I thought we were teenage vampires, who could disappear from the world or make the world disappear. Our reflections in the broken mirror could not get old, could not leave and could not be forgotten. It was us in that rusty mirror - as we would like to be, as we might be, as we are no more. I said that I hate my birthdays as I don't want to get old. You made me love that day because I was reborn as a young vampire breaking the limits of reality, space and time. We were running in circles and arriving at the same point: we were happy and the only bothersome thing was the need to pee . I was finding myself on the path to the toilet but I was forgetting what I wanted to do. I was picking all the tomatoes and grapes, running after butterflies and returning to kiss

Մենք կանգնած էին կոտրված ու ժանգոտած հայելու առաջ ու մենք ամենասիրունն էինք։ Ես՝ մանուշակագույն մազերով, դու՝ կանաչ ու մենք աշխարհի ամենագունավորն էինք։ Մենք հավերժ երիտասարդ էինք, մենք ազատ էինք ու մենք երջանիկ։ Ինձ թվում էր՝ դեռահաս վամպիրներ էինք, որ կարող ենք վերացնել աշխարհը կամ վերանալ աշխարհը թողնելով։ Կոտրված հայելում մեր պատկերները չէին ծերանալու, չէին հեռանալու, չէին մոռացվելու։ Կոտրված հայելում մենք էինք՝ էնպիսին ինչպիսին կուզեինք լինել, էնպիսին, ինչպիսին գուցե կայինք։ Էնպիսին, ինչպիսին էլ չկանք... Ես ասում էի, որ չեմ սիրում իմ ծնունդները, քանի որ չեմ սիրում մեծանալ։ Դու ինձ ստիպեցիր սիրել ծնունդներս, որովհետև ես վերածնվեցի որպես ջահել վամպիր, ու մենք ջարդեցինք տարածության ու ժամանակի սահմանները։ Մենք վազում էին շրջաններով ու հասնում միշտ նույն կետին. այդ օրը մենք երջանիկ էինք ու այդ օրը զուգարան գնալու մասին էր։ Ես անընդհատ հայտնվում էի զուգարանի ճանապարհին ու միշտ մոռանում, թե ինչ էի ուզում անել։ Քաղում էի բոլոր լոլիկներն ու խաղողները, վազում թիթեռնիկների հե

Տաշիրից դուրս գալուց հետո սառցակալած մատներով ճտիկով Վինսթոնի տուփն եմ բացում ու տուփը մեկնում Միային։ Ինքն ուզում ա առաջին սիգարետը վերցնի, բայց կեսից ասում ա. - Գիտե՞ս, չէ՞, թե առաջին սիգարետի մասին ինչ են ասում։ - Միայն գիտեմ, որ ուրիշի վերջին սիգարետը չի կարելի վերցնել,- պատասխանում եմ։ - Պետք է առաջին սիգարետը վերցնելիս մոտեցնես բերանիդ, երազանք պահես ու ամենավերջինը դա ծխես։ Ես սնահավատ չեմ, բայց սենտիմենտալ մանրուքներով ինձ միշտ հույս եմ տալիս։ Սիգարետը մոտեցնում եմ շրթունքներիս ու դադար տալիս։ Երազանք, երազանք, ու՞ր ես երազանք։ Քարացած մատներով սեղմում եմ սիգարետ ու փորձում քարացած էմոցիաներիցս ապարդյուն ինչ-որ բան պեղել։  - Բայց չես կարող օրինակ աշխարհին խաղաղություն ուզել, կամ էլ՝ որ աշխարհում էլ սոված երեխաներ չլինեն,- Միայի քաղցր ձայնն ինձ սթափեցնում է։ Նայում եմ իր քյութագույն ժպիտին ու հասկանում, որ ուզում եմ գրկել ու համբուրել իրեն։ Բայց մարդկանց հետ չստացվող հարաբերություններս չեմ ուզում բարդել խեղճ սիգարետների վրա։ Ուզում եմ Միային ասել, որ դադարել եմ գլոբ

Բացվում ա լոխումի տոպրակն ու սպիտակ փոշին ծածկում ա ինձ։ - Լրիվ լոխումի փոշի եղա։ - Լոխումի փոշի չի, շաքարի փոշի ա։ Ծիծաղում ենք ու ես լոխումը լոխումի հետևից խցկում եմ բերանս։ Խեղդվում ենք, ծիծաղում ու թափ տալիս սպիտակ փոշին։ Ինչ-որ անհասկանալի կապ կա լիաթոք ծիծաղի ու ռախատ լոխումի մեջ, որ երբեք չի բացահայտվի։ - Մի բան ասեմ էլի երեխեք ջան,- մոտենում ա մի քանի քայլ հեռու կանգնած միջին տարիքի տղամարդը։ Փորձում եմ դեմքիս լրջագույն արտահայտությունն ընդունել, նայում ենք իրեն։ - Միշտ ուրախանում եմ, որ ձեր նման ուրախ մարդիկ կան աշխարհում։ Ուրախ մարդը այ սենց ա լինում։ Ես ու Ա-ն նայում ենք իրար, ու ծիծաղի հաջորդ նոպան ա բռնում։ Մենք` աշխարհի ամենաուրախ մարդիկ։ Եթե դեպրեսիան ու անձի զանազան խանգարումները աստվածներ ունենային, իրենք էլ հիստերիկ կծիծաղեին։ Ուրախությունը` ինչպես անհաս փառքի ճամփա մեր համար, երջանկությունը` ինչ-որ անկայուն էնտրոպիա, որ մի քանի վայրկյանից ավել չի տևում։ Մենք վաղուց չենք ծանոթ, բայց մեռնելուց ու անիմաստությունից ահագին հասցրել ենք խոսել։ Ծիծաղում եմ, աչ

Ինձ թվում էր՝ նարնջագույն պատի այն կողմում միայն ես պիտի լինեմ։ Ես պիտի անձնագիրս սեղմեմ ձեռքումս ու արագ գնամ՝ վերադառնալու կամ անհետանալու ցանկությամբ։ Դու անհետանում ես նարնջագույն պատի հետևում, իսկ ես չեմ էլ կարողանում հավատամ, որ էստեղ էիր։ Իմ ստեղծած քաոսներում հայտնվեց Քաոսը, ու մի պահ ամեն ինչ դարձավ էնպիսին, ինչպիսին կար, ինչպիսին դեռ կարող էր լինել։ Բայց ես փնտրում եմ ինձ, չնայած՝ գիտեմ, որ չեմ էլ գտնելու։ Ես էստեղ եմ, էս կեղտոտ ու զզվելի քաղաքում, որից պոկվել ինչ-որ չի ստացվում։ Դու անակնկալ հայտնվեցիր կարմիր սենյակում ու ստիպեցիր, որ մոռանամ բառերս ու հետո անհետացար էն նարնջագույն պատի հետևում։ Ես նայում եմ հեռացող ոսկեգույն խոպոպներիդ ու ամբողջ սրտով ուզում, որ հետ չնայես։ Գնա քո/իմ մոխրագույն քաղաք, որտեղ լուծվում ես մառախուղներում ու դառնում ուրվական։ Որտեղ ցորենի դաշտերն են բլուրներ վրա ու խնձորի ծառեր, որոնք էս տարի բերք չտվեցին։ Ու ես կմնամ էստեղ, էս կեղտոտ քաղաքում, որտեղ մառախուղն ասես ծխից ու փոշուց կազմված լինի։ Որտեղ դեպրեսիան իմն է, ես՝ դեպրեսիայինը։ Էս մ

- Բա ի՞նչ ես անելու։ - Բա հետո՞։ - Բա մարդ էլ Գերմանիան կուզենա թողի, գնա՞։ - Բա տու՞նդ, բա Քաո՞սը։ - Բա դեռ ոչինչ չե՞ս գտել։ Հազարավոր «բա»-երից ու հարցերից խճճվում եմ։ Էլի չեմ կարողանում որևէ մեկի հետ խոսել․ ընկերներս սկսում են հազարավոր հարցերի շղթաները ու միակ լուծումն էլի բոլոր թաբերը փակելն ու գիրք կարդալն է։ Տանը չեմ կարողանում մնալ․ դեռ չեմ ընկալում իմ սեփական որոշումը։ Չեմ ընկալում, որ պետք է իրերս դասավորեմ արկղերում, մտքերս՝ համապատասխան դարակներում, հավաքեմ սեփական փշրանքներս ու առաջ գնամ։ Կամ հետ, չգիտեմ։ Ինձ էնպես եմ պահում, ասես ամեն ինչ օքեյ է, բայց ես ուզում եմ գոռալ, ուզում եմ լիքը լացել, բայց ախր էս հրաժեշտն ի սկզբանե պլանավորված ու գծված ա։ Կլինի՞ քեզ չպահես էնպես, ասես հենց էսպես էլ պիտի լիներ, ասես սա աշխարհի ամենանորմալ վիճակն ա, ասես ամեն ինչ հեշտ ու հանգիստ պիտի լինի։ Չի լինում գնալ, չի լինում մնալ, երկու վիճակների միջև հավասարակշռությունը բացակայում է։ Դու ինձ չես խնդրի, որ մնամ, որովհետև ի սկզբանե բացառված էր այս հարցադրումը։ Գերմանիան տուն չդարձավ, Հայ