Ոմն թափառական

Խոսի՛ր ինձ հետ ինչ-որ պարզ բանի մասին։ Արի չլինենք կարևոր կամ խելացի, արի ուղղակի լինենք։ Անվերջ նայենք կրակին, ջրին կամ էլ էն երրորդ բանին, որ դեռ չենք ընտրել։ Չլինենք ավելի փոքր քան տարրական մասնիկները, ու ավելի մեծ քան տիեզերքը։ Ու արի մոռանանք տարածության ու ժամանակի, գիտության ու սոցիումի մասին։ Արի գոնե մեկ անգամ ուղղակի լինենք` առանց երեկվա, վաղվա ու այսօրվա։ Արի չփորձենք դուրս գալ լաբիրինթոսից, որովհետև միգուցե ելք չկա, իսկ մենք մեզ պատերին ենք տալիս անիմաստ, աննպատակ։ Գիտե՞ս՝ առավոտյան գետնին նստած պլաստիկ շշերից հրթիռներ եմ սարքում, երեկոյան՝ տապալվում գետնին։ Գլուխս պտտվում է կամ էլ երկրի պտույտին էլ չեմ դիմանում։ Խեղդվում եմ ինֆորմացիայի ու անելիքների հոսքի տակ, բայց ոչինչ անելու իմաստ չեմ գտնում։ Արդյոք կա՞ս դու կամ եղել ես երբևէ, թե՞ քեզ էլ եմ հորինել։ Ես որ հաստատ հորինված եմ։ Ես անընդհատ գրում եմ ամեն ինչի ու ոչնչի մասին։ Միաժամանակ։ Պետք է երևի հաշտվել, որ ուղեղիս էս աղմուկը միայն այն ժամանակ կդադարի, երբ դադարեմ ես։ Բայց մենք գիտենք, որ չեմ կարող սեղմել ինձ անջատելու

 Մտնում եմ ԼինկդԻն, ուզում եմ մեռնել, որովհետև բոլորը հաջողակ են, բոլորը գիտեն թե ինչ են իրենց կյանքի հետ անում։ Մտնում եմ Թվիթեր, ուզում եմ մեռնել․ թվատանում գոնե բոլորն են մեռնել ուզում։ Մտնում եմ Ֆեյսբուք, ուզում եմ մեռնել, որովհետև գիտեմ, թե որտեղից եմ գալիս, բայց թե ուր եմ գնում, ոչ մեկ չգիտի։ Մտնում եմ Սփոթաֆայ, ուզում եմ մեռնել, որովհետև գրողը տանի, ինչ ես ուզում մարդուց, ում լսած խմբերի անուններն են՝ Nocturnal Depression, TotalSelfHatred, My Useless Life ու տենց շարունակ։ Մտնում եմ գործի, ուզում եմ մեռնել, որովհետև ում ա պետք էն ամենն ինչ անում եմ։ Մտնում եմ տուն, ուզում եմ մեռնել, որովհետև էլ ի՞նչ կա անելու տանը։ 

Քո յուրաքանչյուր քայլ այնքան ցավոտ կլինի, ասես քայլում ես բազմաթիվ դանակների շեղբերի վրայով, որ արնահոսելու աստիճան սուր են։ Ես կօգնեմ քեզ, եթե պատրաստ ես այսպես տառապել։ «Փոքրիկ ջրահարսը», Հանս Քրիստիան Անդերսեն Ես ջրահարսը չեմ, բայց ամեն քայլ անելուց զգում եմ ցավն ու հիշում քեզ։ Հոգեկան ցավը վերածել ֆիզիկականի․ պետք է հորինել ցավի պահպանման օրենք և կոչել իմ անունով։ Էսպես գոնե ժամանակի ընթացքում դանդա՜ղ թեթևացող ցավը կհիշեցնի, որ սա էլ կանցնի։ Սիրելիս, սա էլ կանցնի, չէ՞։ Ես պատրաստ էի քայլել բոլոր թրերի և դանակների վրայով քեզ համար, բայց ի՞նչ են էդ շեղբերը իմ ներսի փշերի դիմաց․․․            Մի օր ես տեսա լույսն աչքերումդ,           Բայց հիշողություններիս նման էլ չի լինելու։           Ես մեկ ուրիշն եմ արդեն, փորձել եմ՝ հետադարձ չկա,           Ես մոլորվել եմ ձյան դաշտերում՝ իմ տնից շատ հեռու։ [1] Մտքումս ձյան արահետներն են, իսկ ես ստիպված նայում եմ կոդերին ու հոդվածներին, իրենք էլ՝ ինձ։ Նայում եմ, ոչ թե կարդում կամ գրում, որովհետև միակ զգացողությունը հիմա որ ունեմ զզվանքն ա։ Սիրելի գիտ

Ժամը 15։00 արդեն էնքան մութ ա, որ ուզում ես ադյալները քաշել գլխիդ ու էլ երբեք դրանց տակից դուրս չգալ։ Առավոտյան գործի գնալուց արդեն մութ ա, ճաշելուց մութը կրկին ընկնում ա, ու միակ հույսը՝ կոֆեն ա, որ արդեն երակներովդ ա հոսում։ - Հիմա հասկանում եմ, թե ինչի ա Նորդիկ երկրներում սուրճի օգտագործումն էդքան շատ,- սուրճի ապարատի հերթում ասում եմ Բենին՝ պատուհանից դուրս նայելով։ - Ու ինքնասպանությունների քանակը,- կիսակատակ ասում ա Բենը։ Ու ինքնասպանությունները․․․ Ուզում եմ ասել՝ չէ, Բեն, ես ամառներն ավելի շատ եմ ուզում մեռնել, որովհետև գույները, արևը ու ուրախ մարդիկ ազդում են։ Բայց ոչինչ չեմ ասում․ կամաց-կամաց սովորում եմ դեպրեսիայի ու պատերազմների թեմաներով բերանս փակ պահել։ Էնքան չեմ խոսել, որ արդեն ինձ թվում ա, որ մեկ տարի առաջվա կյանքը երազում եմ տեսել։ Ես արև չեմ սիրում, բայց երազումս սկսել եմ արև տեսնել։ Մեկ-մեկ զարթնում եմ ու հիշում կապույտ երկնքի մասին։ Ու աչքերդ չես հասցնում թարթել, երբ դրսում եղանակը «աշուն է, անձրև, ստվերներն անձև» եղանակից ձևափոխվում ա «հողմը մեգով երկինք առնում, գա

     Էնքան սիրուն բան ա քեզ սիրելը, ուղղակի սիրուն։ Ասես սարերում, ձորերում ու անտառներում երկար մոլորված լինելուց հետո վերջապես գտած լինեմ տուն գնալու ճանապարհը։ Էն զգացողությունը, երբ վստահ ես, որ գիտես ճանապարհը, էլ չես խճճվելու, բայց մյուս կողմից էլ՝ դեռ չես հասել տուն։ Հնարավոր ա՝ էլի մոլորվեմ, հնարավոր ա՝ կորեմ նորից։ Բայց չեմ խնդրի ինձ դուրս հանել իմ սարքած լաբիրինթոսից։ Ես ճանապարհը գիտեմ, մնում է սպասես ինձ՝ օվկիանոսի մյուս կողմում:  Հարաբերականության տեսության դասախոսս առաջին կուրսում մտավ լսարան և մեր քննարկումը լսելով ասաց՝ անհավանական չի նշանակում անհնարին։ Անհավանական չի նշանակում անհնարին, լսու՞մ ես։ Ամեն օր ավելի է մոտենում այն օրը, որ կտեսնեմ քեզ:  Արդեն չեմ հիշում, թե ինչն էր իրական, և ինչն էր կատարվել քնի և արթուն լինելու միջև ընկած ժամանակում։ Էն ժամանակում, երբ արդեն անջատել եմ հեռախոսն ու քնել, բայց գլխումս դեռ ձայնդ ա ու պատկերդ։ Էն ժամանակում, երբ նորից եռաչափ ես, բայց դեռ իրական չես։ Նորից ուզում եմ լացել, բայց նորից չգիտեմ լացելու ձևը։ Չգիտեմ՝ ոնց ա նորից հնար

Անցյալ տարի էս օրերին Սևանի ափին էի՝ փայտաշեն դոմիկում։ Տաք ջուր չկար, գիշերները շորերով, երկու վերմակով ծածկված դողում էի, իսկ ցերեկները՝ երբեմն դողում վախից ու անկարողությունից, երբ մարդկանցից որևէ մեկը առաջնագծից զանգ էր ստանում։ Մարինեն անընդհատ սպասում էր իր եղբորը։ Ամեն օր հերթով զանգում էինք նախարարություններ, հիվանդանոցներ, պետական մարմիններ․ չկար որևէ տեղեկություն։ Մարինեին խոստացա, որ հետը կգնամ եկեղեցի․ ցուրտ էր, չգնացինք։ Մարինեի եղբայրը չկա երևի։ Տիկին Անժելային հանդիպել էի առաջին օրվանից։ Փափուկ խոսքով ու նիստուկացով կին էր։ Պատերազմը նոր էր սկսել, չէի կարողանում որևէ բան ուտել։ Տիկին Անժելաս հրավիրեց իրենց դոմիկ, աշխարհի ամենահամով սուրճը հյուրասիրեց՝ - Գիտե՞ս, երբ մնացածը ոսկեղենն էին փախցնում, ես համեմունքներս վերցրեցի։ Էնքա՜ն լավ վասաբի եմ սարքում։ Մի օր կսարքեմ տիկին Անժելայի կծու կոֆեից։ Երևի։ Տիկին Անժելան ստիպելով մեզ կերակրեց, ու ասում էր, որ ցանկացած պահ միգուցե վերջինն ա։ Ու ամենածանր վիճակում էլ պիտի ապրել կարողանալ։ Պիտի ապրել կարողանալ։ Ծամում էի տիկին Անժե

Ինձ թվում էր՝ չափից դուրս աշխատելը coping mechanism ա, բայց գնալով ավելի եմ համոզվում, որ ընդամենն ինքնավնասման միջոց ա։ Ի՞նչ տարբերություն կտրել քեզ, թե՞ էնքան գործ ունենալ, որ ուղեղդ ուղղակիորեն չկարողանա մի թեմայից մյուսին թռնել։ Ի՞նչ մակերևութային լարվածության ուժեր կան, ո՞նց լուծել դեԲուրի ալգորիթմը, ո՞նց եմ ուսանողներիս օսցիլոսկոպը բացատրելու, հաստա՞տ Անակոնդան տեղադրել եմ։ Եվ ամենավերջում՝ ինչու են էս նանոխողովակներն էսքան տարօրինակ... Ես դեռ նյութ պիտի գրեի, բա էն բութքեմփի հարցերը։  Գլուխս պտտվում էր նույնիսկ մինչև Քրիստիանիա մտնելը։ Ամեն ինչ շատ է, չափից դուրս շատ։ Ուղեղս հրաժարական ա տալիս, բայց տեսանք թե ինչ եղավ վերջին արձակուրդի ժամանակ։ Ինձ հանգիստ չի կարելի, ինձ չափից շատ աշխատել չի կարելի։ Քրիստիանիան սիրուն էր, հետո դառնում ա սարսափելի։ Մի երկու տարի առաջ մենակ Քաոսի ներկայությունը կհանգստացներ, բայց էս մի քանի օրը մտածում էի՝ ի՞նչն էր ինձ իրա հետ կապում։ Մտքերս բարձր են, ուզում եմ հերթական անգամ փախնել ինձանից, աշխարհից։ Մեկ-մեկ քանդվում ա էն պատրանքը, որ արածներումս

Հյուսիսում անընդհատ արևից են խոսում։ Հյուսիսում անընդհատ արևին են սպասում։ Արևոտ օրերին բոլորը դրսում են, ասես էդ մի քանի ժամում կարողանալու են ամբողջ տարվա վիտամին Դ-ի պաշարը կուտակել։ - Արի դրսում սրճենք, վերջին արևն է, հետո ամիսներով չես տեսնի,- ասում է կոլեգաս։ - Ես չեմ սիրում արև,- ասում եմ հերթական անգամ ու էլ չեմ լսում պատասխանը, որովհետև ստանդարտ տեքստեր են ձմեռվա մասին։ Ժամանակին ուզում էի Արկտիկայում ապրել, որտեղ ձմռանը հավերժական գիշեր է։ Հիմա ընդամենն ամեն անցնող օրվա հետ նայում եմ մայրամուտին ու մտածում, որ մի քիչ էլ մոտեցանք ձմռանը։  Ձմռանը կտեսնեմ քեզ։ Երևի կտեսնեմ։ Ձմռանը կտանեմ քեզ այնտեղ, ուր արևն ընդամենը երկու ժամով գալիս ու արագ հեռանում է։ Ուզում եմ լինես դու՝ Լապլանդիայի հեռավոր խրճիթում, լինեն բևեռափայլի լույսերն ու նորից կարողանամ դիպչել քեզ։ Չնայած՝ Լապլանդիան, խրճիթը ու նույնիսկ բևեռափայլերն էական չեն, կլինի՞ նորից տեսնեմ քեզ։ Ես քեզ կպատմեմ արեգակնային քամիներից ու անհանգիստ ատոմներից։ Նանոխողովակների մասին չես մոռացել, գիտեմ։ դու կխոսես ապատեղեկատվություննե

Միգուցե դու ձյան փաթիլ ես, այլ ոչ թե ձյունե թագուհի։ Տուն ասվածը գոյություն չունեցող աբստրակցիա ա, որը միշտ էն տեղում ա, որտեղ դու չես։ Վիկինգստանում տունը Երևանում մի տեղ ա, իսկ Երևանում` տունը Ալաբամայի էն սենյակն էր, Ուլմի հանրակացարանը, Լունդի տունիկն ու նույնիսկ փողոցները։ Երևանում ամեն քայլին հետևում են տասնյակ աչքեր։ Ամեն արարքը գնահատվում ա նույն տասնյակ ժուրիի կողմից։ Ամեն գործողության համար պիտի հաշվարկներ անել։ Ապահով ա, ապահով չի։ Ապահով չի։ Կոմֆորտ չի։ Տուն չի, չի լինելու, նույնիսկ եթե էդպես ա թվում։  Ես գիտեի, որ ապատիան իրական չէր։ Երևանում էմոցիաների ու զգացողությունների շատությունը սպանում ա։ Էս քաղաքը դանդաղ սպանում ա, ոնց ասում էր պրոսպեկտի էն գետնանցումը։ Նույնիսկ եթե սեփական խնդիրները չկան, ուրիշ մարդկանց խնդիրները գալիս են, հոսում են ու դառնում հեղեղ։ Չգիտեմ` լավ ա զգալը, թե չէ։ Ինչ-որ տեղում, ժամանակի ինչ-որ պահի կային մարդիկ, ում կողքը արթնանալուց հետո ինքդ քեզ չէիր հարցնում թե ինչու։ Երբ դեռ լինում էր զգալ, երբ ամեն ինչ մեկ չէր, երբ ձյան փաթիլից դեռ չէիր դարձել

Շվեդական բլեք մետալը ոնց որ մութ անտառ լինի, ուր հայտնվում ես հանկարծակի, երբ զգում ես որ մարմնիդ բութ սղոց են դեմ տվել ու բոլոր հրեշներդ հետդ են, կողքիդ կանգնած։ Մանիայից դեպրեսիա ընկնելն ամեն անգամ հասկացվում ա երբ երաժշտություն հևիից բլեքի է փոխվում, ու քեզ գցում ես մահճակալի վրա՝ երազելով, որ էդ ընկածդ տեղում ուղղահայաց թուր դրած լիներ։ Ամեն անգամ երբ բողոքում ես, որ ձանձրալի է, զարմանում, որ կարող ես ուրախ լինել ու թեթև, հրեշը մահճակալի տակ սպասում ա կամ ծառի ետևում։ Տ.-ն ասում ա, որ արժանի եմ, որ իմ սիրտը կոտրեն ու պարկապզուկի հնչյունների ներքո վրան քոչարի պարեն։ Ծիծաղալու ա, ասում եմ, որովհետև կոտրել են արդեն, էլ ու՞ր։ Մ.-ն ասում ա, որ ձև եմ տալիս, որ սառն եմ ու չոր, ու իրականում ես էլ եմ հախճապակյա ու վախենում եմ, որ կցավացնեն ինձ։ Դժվար ա բացատրել, որ էստեղ սխալ չկա, հազիվ եմ ընդունել, որ կոնֆլիկտի առկայությունը դեռ կոնֆլիկտ չի, երկու տարբեր ծայրահեղությունների հետ գոյատևել լինում ա ու որ ոչինչ երբևէ չի փոխվելու։  Յ.-ին վաղուց չէի տեսել, չէի էլ կարծում որ կտեսնեի։ Ինքն էն մարդ