Ոմն թափառական

Դպրոցի զուգարանում եմ՝ լվացարանի մոտ։ Հայելու միջից ինձ է նայում արյունարբու հայացքով։ Մի պահ քարանում եմ․ հայելու միջից իր պատկերն անհետանում է, բայց իմ արտացոլանքն էլ չկա։ Մեջքիս հետևում հևոցախառը շնչառություն եմ լսում։ Ոտքերս թուլանում են, բայց կարողանում եմ ինձ դեպի դուռը քարշ տալ։ Կողպված է։ Առանց հայացքս գետնից կտրելու դեպի պատուհանն եմ վազում։ Ինքը չի շարժվում, բայց զգում եմ, որ գազանային հայացքն ինձ հետ շարժվում է։ Պատուհանն էլ չի բացվում։ Փորձում եմ կոտրել, բայց երկաթի պես ամուր է։ Ամբողջ ուժով գոռում եմ Heeeeelp. Անդադար խփում եմ պատուհանին ու ամբողջ ուժով գոռում։ Կոկորդս ցավում է, ձայնս՝ կտրվում, բայց ոչ եք չի արձագանքում։ Ինքը դադարում է ինձ ուշադրություն դարձնել ու քացով բացում է զուգարանախցիկներից մեկի դուռն, ապա կողպում իր հետևից։ Խցիկից սարսափելի ճչոցներ են լսվում։ Փորձում եմ խցիկի դուռը բացել, բայց իհարկե, չի բացվում։ Ճչոցներն ուղեկցվում են հևոցով ու անմարդկային գռգմռոցով։ Ասես սղոցով ծառի ճյուղեր կտրի, բայց զուգարանում ծառեր չեն աճում․ ինչ-որ մեկի ոսկորներն են կտրվու

Ինչպես ցանկացած իրեն հարգող թեզ, իմն էլ է բաժանված գլուխների ու մասերի։ Բայց խիստ վերնագրերը, խուճուճ բանաձևերը, գունավոր գրաֆիկները ու նույնիսկ արդյունքները չե՛ն, որ սահմանում են թեզս։ Գնահատողի համար՝ դրանք են, իսկ իմ համար սա ավելին էր քան գիտական աշխատանքը, այնինչ նույնիսկ գիտական աշխատանքի կոնտեքստում չէի դիտարկում։ Թեզիս հետ չծնվեցի, բայց մեռա ու վերածնվեցի։ Դեպրեսիայից հետո ամիսներ շարունակ թեզս միակ բանն էր, որ ինձ առաջ էր տանում։ Երբ բացվում էր Մաթլաբը, երբ սև-սև ֆոնի վրա աչքիս էին ընկնում սպիտակ ֆլյուորեսցենտ մոլեկուլները, կյանքս ժամանակավոր իմաստ էր ստանում։ Վերջին շրջանում օֆիսակից կոլեգաներս ասում էին՝ հերիք ա մանյակի նման աշխատես, ղեկավարս ասում էր, որ բավարար են արդյունքներդ, սկսի գրել, բայց ես չէի կարողանում։ Գիտակցորեն ու ենթագիտակցորեն ձգձգվում էր էս պրոցեսը, քանի որ թեզիցս դուրս ես գոյություն չունեի։ Ես չէի կարողանում ոչինչ անել տանը, ես չէի ուզում տանը լինել․ ես էի, համակարգիչս ու կապույտ ծածկոցը, որ համալսարան էի բերել։ Ավարտը միշտ մոտ էր․ ես իրեն էի ձգտում էք

Կապույտ մատներով մակարոնին նանա եմ ավելացնում, ու նանայի հոտն ինձ տանում ա իմ տան խոհանոց, որտեղ Մարիօն փլավի մեջ նանա էր լցնում ու ոգևորված ասում, որ նանայով ամեն ինչ էլ համով է։ Նանայով ամեն ինչ համով է, դրա համար էլ դեռ մեկուկես տարի առաջ հետս նանա եմ բերել․ էն հազվադեպ օրերին, երբ ինչ-որ բան եմ սարքում, անպայման նանա եմ ավելացնում։ Մի անգամ Մ․-ն մեր տանն էր ու սեղանին դրած նանայից հոտ քաշելով սկսեց ասել, որ հնարավոր չի անանուխով ճաշ սարքել, որը համով կլինի։ Դիմանալով ճաշն իր գլխին լցնելու ցանկությանը (Մ․-ի նկատմամբ էն սկզբից էլ խառը զգացմունքներ եմ ունեցել), ժպտալով հյուրասիրեցի ու նույնիսկ ինքն ընդունեց նանայի զորությունը։ Նանայով մակարոն։ Մակարոն, մակարոն․․․ Մակարոնով փլավը թիթիզ պաստան չէ, որ ռեստորաններում բավականին թանկ կարելի է գնել։ Մակարոնով փլավը կարագի կամ ձեթի մեջ տապակած մակարոնն է, որի վրա «բուլյոնչիկով» եռացրած ջուր ես լցնում։ Մակարոնով փլավ սարքում եմ երբ տխուր եմ՝ հատկապես ֆինանսական պատճառներով։ Էսօր կարող է գնալ Քաոսի ընտանիքի Սուրբ ծննդյան հավաքին, բայց նախը

Տարիներ առաջ, մի հեռու-հեռավոր քաղաքում ես աշխատում էի երկար անունով մի տեղում, որին ուղղակի Դաշինք էինք ասում։ Դաշինքից դուրս գալուց առաջ մի երկնագույն Յունիսեֆի տետր «թռցրի»։ Ու էսօր, երբ մի դուրսբերում անելու համար թուղթ էի փնտրում, երկնագույն տետրն առաջինն էր, որ ձեռքիս տակ ընկավ։ Մաքուր էջ եմ փնտրում, բայց փոխարենն ամեն էջի հետ մի հեռու, արդեն անէացող հիշողություն ա գալիս։  *** Պապայի հետ հյուրասենյակում նստած ենք։ Ինքը Նոր տարվան պակասող մթերքների ցանկն ա գրում։ *** Նոր Տարուն տեղափոխվել եմ մենակ մնալու՝ ծնողներիս հյուրերի անվերջ շարքին դիմանալուն անկարող։ Ամբողջ օրն անկողնում պառկած գիրք եմ կարդում․ «Վարդի անունը» մինչև չկարդացի, էդ օրն անկողնուց վեր չկացա։ *** Միթե՞ վերջին դդումն եմ ես, Վերջին դդումը քո գլխի Մահն է արդյոք, թե խաշը քեզ Պատել չքնաղ իմ Վարդանիզմ․․․ Ես, Մարիօն ու Վարդանը թափառում էինք Իսահակյանի արձանի հետևի այգում։ Ինչպես միշտ՝ անիմաստ, ջրիկ ու ծիծաղում էինք ձայններս գլուխներս գցած։ *** Էջերով բլոտի հաշիվներ են։ Տարբեր գույնի գրի

Մեկ ամիս մնաց թեզս ավարտելուն։ Պաշտոնապես, ինչ-որ ախմախ բյուրոկրատական խնդիրների պատճառով դեռ չեմ էլ գրանցել, բայց դա կոկորդիս կանգնած լրիվ ուրիշ պատմություն է, որն էս անգամ չեմ պատմի։ Մեկ ամիս մնաց թեզս ավարտելուն, հետևաբար շուտով պիտի գնամ։ Ոչ ոք գնալ չի ստիպում, ուզեմ՝ աշխատանք կարող եմ գտնել ու մնալ, բայց ինչ-որ բան խանգարում է։ Էս երկիրն է խանգարում, էս կեղծավոր համակարգը, բայց ամենաշատը՝ ես ինքս եմ ինձ խանգարում։ Ամիսներ շարունակ կոմֆորտ զոնա եմ ստեղծել․ երևի ոչ մի տեղ ինձ էսքան տանը չեմ զգացել, բայց երևի էդ զգացողությունը չէր լինի, եթե չիմանայի որ գնալու եմ։ Էսօր ցնցուղ ընդունելիս ուժեղ գիտակցեցի, որ քիչ մնաց ու դրանից հետո տխրությունը հոսում ա մեջս, շուրջս։ Կթողնեմ Քաոսին՝ Գենդալֆի հետ․ իրանք իրար ունեն, կթողնեմ էն ուրիշ Ռուբիին, որ էստեղ դառա, որովհետև էս քաղաքից դուրս ինքը գոյություն չունի, կթողնեմ էվկալիպտի հոտն ու պատի պաստառները։ Նայում եմ շուրջս ու թվում ա, թե ամեն ինչն արդեն անցյալ ա․ տեսնես ինչի՞ միշտ ե՛ս եմ թողնողը։  Ինչ-որ տեղ էս ամենը հիշեցնում է, երբ մեր տա

Մեկ ամիս առաջ Մարկուսն էստեղ էր. էնքան տարօրինակ է քայլել դաշտերի միջով, հասնել խնձորենիներին, որոնց վրա նաև Մարկուսի մասին հիշողություններ կա։ Ես սովոր էի, որ իմ էստեղի ու էնտեղի կյանքերն իրար չէին խառնվում, թվում էր՝ էստեղ ուրիշ եմ, գնամ՝ էլի ուրիշ կլինեմ։ Մարկուսի հետ հեքիաթ պիտի գրեինք։ Ես սիրուն տեղ գիտեմ, ասում եմ, ու գնում ենք։ Կարմիր տանիքներով տնակները, նեղլիկ սալիկապատ փողոցները, ամրոցների ավերակները, մենաստանը, որտեղից ջութակի ձայներ էին լսվում... Մենք քայլում էինք ադյալի մեջ փաթաթված. ցուրտ էր, միայն ադյալ էինք վերցրել, որ գետնին նստեինք։ Մարդիկ նայում էին մեզ ու ժպտում։ Քայլում էինք դեպի լիճը, որն էնքան կապույտ էր, որ նայելուց չէիր կշտանում, էնքան կապույտ, որ պրոֆեսորներիցս մեկի ասպիրանտներից մի քանիսն ուսումնասիրում էին էդքան կապույտ լինելու պատճառը։ Հեքիաթը չգրեցինք, բայց կապույտ լիճը հաստատ պիտի լիներ հեքիաթում։ Հեքիաթը չգրեցինք, բայց լիճը հաստատ պետք է լինի հեքիաթում։ Էսօր ուզում եմ գրել, հեշտության համար տեղանունները հայերեն եմ թարգմանում։ Ես ապրում եմ

1 Նիբիրուում մթնոլորտը չափազանց թեժ էր: Դե էնտեղ միշտ է թեժ լինում. ցերեկները՝ մոտ 200 աստիճան ըստ Ցելսիուսի, բայց ներկաների բանավեճը մթնոլորտն էլ ավելի էր  շիկացրել: Հավաքվել էին բոլոր խոշոր խաղացողները, որպեսզի քննարկեին տիեզերքի թիվ մեկ հարցը. ինչպե՞ս վերացնել հայու գենը: Նիբիրուի կենտրոնում մի մեծ բուրգ կար, բուրգի ճակատին՝ մի աչք, աչքում՝ մասոնական օթյակ, օթյակի կենտրոնում՝ Սորոսը: Սորոսը հաջողակ բիզնեսմեն ու ներդնող էր, բայց այնքան էին ամեն ինչի մեջ նրան մեղադրել, որ նա վաստակել էր մասոնական օթյակի կենտրոնական նստարանը: – Միանշանակ ԳՄՕ: Եկեք հայերին մոդիֆիկացված սնունդ տանք, թող իրենց գեները դրանից մուտացվեն: Արդյունքում իրենք կկորցնեն Աստծու՝ իրենց գենի մեջ թողած հաղորդագրությունը։ Եվ իրենք կդադարեն լինել Տիեզերքի ամենախելացի, ամենագեղեցիկ, ամենաբիթի ու ամենա - ամենա ազգը,– առաջարկեց Սորոսը: – Չէ - հա, ի՞նչ ես ասում: Դու հայու գենի ուժը չգիտես: Սովորական մարդկանց մոտ նուկլեինաթթուների զույգերը ջրածնական կապերով են կապված, իսկ հայերի մոտ՝ բարեկամական: Հլը փորձի իրենց ԴՆԹ-

Մինչև բուն գրառումը սկսելը, պետք է նախազգուշացնեմ, որ թեև կարծիքս հիմնավոր է, բայց միևնույն ժամանակ նաև էմոցիոնալ հիմքեր ունի։ Բախտի (ավելի շուտ բախտ չունենալու) բերմամբ կամ պատահմամբ, հասցրել եմ որոշակիորեն շփվել գերմանական առողջապահական համակարգի հետ, և հակառակ մինչև էստեղ գալու պատկերացումներին, այն հասցրել եմ ավելի շատ բացասական լույսի տակ տեսնել։  Մինչև բուն բողոքիս անցնելը, փորձեմ կարճ ներկայացնել համակարգը։ Կախված աշխատավարձի չափից և որոշ այլ հանգամանքներից (օրինակ՝ մասնագիտություն, ուսանողի կամ գործազուրկի կարգավիճակ), հնարավոր է ընտրել երկու տիպի ապահովագրությունների միջև. հանրային (public) և մասնավոր (private)։ Մարդկանց մեծամասնությունն ապահովագրված է հանրային ապահովագրական ընկերությունների կողմից, և այս պարագայում տրամադրվում է պլաստիկ քարտ, որը պետք է օգտագործել բժշկի յուրաքանչյուր այցելության ժամանակ։ Ապահովագրված անձը վճարում է միայն ապահովագրության ամսական գումարը, որն էլի տարբեր է՝ կախված վերոնշյալ հանգամանքներից, բայց բժշկին այցելելու ժամանակ վճարելու կարիք չո

Ինչ-որ պահի արտաքին աշխարհն ուղղակի անհետանում է։ Կարծես՝ դադարում եմ այն ընկալել կամ այն ուղղակի դադարում է գոյություն ունենալ։ Թվում է՝ փոխում եմ իմ չափողականությունն, ու էս աշխարհից եկող ձայներն ու պատկերներն անէանում են տարածության ու ժամանակի մեջ։ Ինչ-որ պահի ամեն ինչ կարգին է, սակայն երբեմն ինչ-որ մեկը սեղմում է «դադար» կոճակն, ինչից հետո ամեն ինչ կանգ է առնում սառած խավարում։ Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again Ականջակալները չի կարելի հանել գիշերը տուն քայլելիս, քանի որ ծառերն ինչ-որ բաներ են ասում, իսկ ես չեմ ուզում իրենց լսել։ Քամին էլ ինչ-որ բաներ է տանում ու բերում, իսկ ինչ-որ տեղ հեռվում արթնանում է հրեշն, ով սնվում է վախով։ «Չվախենաս, թե չէ նա կգա»,- ասում եմ ինքս ինձ, «չվախենաս», ասում են քամին ու ծառերն այնքան բարձր, որ նույնիսկ ականջակալներիս արանքից եմ կարողանում լսել։ Բայց նրանց քաջալերումն ինձ ավելի է վախեցնում։ Վախն իր գագաթնակետին է հասնում, հրեշը մոտ է, իսկ ես չեմ կարողանում գտնել տունս։ Ինչ-որ տեղում մոլորվել եմ, ինչ-որ տեղո

Օրերը ծնվում ու մեռնում են էլի. առավոտներում էներգիա ու մոտիվացիա կա, բայց օրվա վերջում թվում է, որ էլ կենդանի չեմ։ Բայց հաջորդ օրը սովորականի պես զարթնում եմ ու գնում համալսարան, որ գիշերվա հազարին նոր տուն գամ ու սկսի մեռնելու ցիկլը։ Բլոգս ղզիկ գրառումներով պղծել չեմ ուզում, միգուցե էս գրառումն էդպես էլ չհրապարակվի կամ արագ ջնջվի, բայց երբեմն ուղղակիորեն հրապարակային, անհոդաբաշխ խոսք ասելու կարիք է լինում։ Չեմ հիշում երբվանից բոլոր սոց.ցանցերում պրոֆիլներս ապակտիվացված են, տարատեսակ մեսինջերները՝ ջնջված։ Ինֆորմացիայի ու շփման բլոկադայում բլոգս հաճախ եմ հիշում, քանի որ հայերեն կարդալու ու գրելու պահանջս չբավարարված է մնում։ Սոց.ցանցերից ապակտիվանալը վիրտուալ տիրույթում մեռնելու պես մի բան է, ուղղակի վերակենդանանալու հնարավորությամբ։ Բայց երբ վիրտուալ անդրաշխարհում ես, քչերն են քեզ հիշում կամ գտնում, իսկ ովքեր հիշում են՝ յուրահատուկ ուրախություն է։ Բայց հակառակ սրան, իմ ապակտիվանալու պարբերական նոպաները ոչ թե վրաս ուշադրություն սևեռելու, այլ հոգեկան առողջությունս պահպանելու համար են։ Վ