Ոմն թափառական

Ինձ թվում էր՝ նարնջագույն պատի այն կողմում միայն ես պիտի լինեմ։ Ես պիտի անձնագիրս սեղմեմ ձեռքումս ու արագ գնամ՝ վերադառնալու կամ անհետանալու ցանկությամբ։ Դու անհետանում ես նարնջագույն պատի հետևում, իսկ ես չեմ էլ կարողանում հավատամ, որ էստեղ էիր։ Իմ ստեղծած քաոսներում հայտնվեց Քաոսը, ու մի պահ ամեն ինչ դարձավ էնպիսին, ինչպիսին կար, ինչպիսին դեռ կարող էր լինել։ Բայց ես փնտրում եմ ինձ, չնայած՝ գիտեմ, որ չեմ էլ գտնելու։ Ես էստեղ եմ, էս կեղտոտ ու զզվելի քաղաքում, որից պոկվել ինչ-որ չի ստացվում։ Դու անակնկալ հայտնվեցիր կարմիր սենյակում ու ստիպեցիր, որ մոռանամ բառերս ու հետո անհետացար էն նարնջագույն պատի հետևում։ Ես նայում եմ հեռացող ոսկեգույն խոպոպներիդ ու ամբողջ սրտով ուզում, որ հետ չնայես։ Գնա քո/իմ մոխրագույն քաղաք, որտեղ լուծվում ես մառախուղներում ու դառնում ուրվական։ Որտեղ ցորենի դաշտերն են բլուրներ վրա ու խնձորի ծառեր, որոնք էս տարի բերք չտվեցին։ Ու ես կմնամ էստեղ, էս կեղտոտ քաղաքում, որտեղ մառախուղն ասես ծխից ու փոշուց կազմված լինի։ Որտեղ դեպրեսիան իմն է, ես՝ դեպրեսիայինը։ Էս մ

- Բա ի՞նչ ես անելու։ - Բա հետո՞։ - Բա մարդ էլ Գերմանիան կուզենա թողի, գնա՞։ - Բա տու՞նդ, բա Քաո՞սը։ - Բա դեռ ոչինչ չե՞ս գտել։ Հազարավոր «բա»-երից ու հարցերից խճճվում եմ։ Էլի չեմ կարողանում որևէ մեկի հետ խոսել․ ընկերներս սկսում են հազարավոր հարցերի շղթաները ու միակ լուծումն էլի բոլոր թաբերը փակելն ու գիրք կարդալն է։ Տանը չեմ կարողանում մնալ․ դեռ չեմ ընկալում իմ սեփական որոշումը։ Չեմ ընկալում, որ պետք է իրերս դասավորեմ արկղերում, մտքերս՝ համապատասխան դարակներում, հավաքեմ սեփական փշրանքներս ու առաջ գնամ։ Կամ հետ, չգիտեմ։ Ինձ էնպես եմ պահում, ասես ամեն ինչ օքեյ է, բայց ես ուզում եմ գոռալ, ուզում եմ լիքը լացել, բայց ախր էս հրաժեշտն ի սկզբանե պլանավորված ու գծված ա։ Կլինի՞ քեզ չպահես էնպես, ասես հենց էսպես էլ պիտի լիներ, ասես սա աշխարհի ամենանորմալ վիճակն ա, ասես ամեն ինչ հեշտ ու հանգիստ պիտի լինի։ Չի լինում գնալ, չի լինում մնալ, երկու վիճակների միջև հավասարակշռությունը բացակայում է։ Դու ինձ չես խնդրի, որ մնամ, որովհետև ի սկզբանե բացառված էր այս հարցադրումը։ Գերմանիան տուն չդարձավ, Հայ

Մեկ-մեկ մոտիվացիան սառը ջրվեժի պես թափվում ա գլխիս ու ես ուզում եմ ամեն ինչ և ամենուր։ Ուզում եմ ունենալ բազմաթիվ կյանքեր, որպեսզի կարողանամ սովորել էդ ամենը, կարողանամ անընդհատ կրթվել, անընդհատ զարգանալ, տարբեր տեղերում ապրել ու ապրել, ուղղակի ապրել։ Գնալ աշխարհի ամենասիրուն տեղերը, խոսել աշխարհի ամենասիրուն լեզուներով, տեսնել, թե ինչպես են մարդիկ ապրում ու աշխատում մոլորակի բոլոր ծայրերում։ Բացահայտել բևեռները, իջնել օվկիանոսի հատակ, թռնել տիեզերք։ Բոլոր ուղղակի և անուղղակի իմաստներով։ Բայց միակ բևեռները որոնք կան իմ կյանքում, դրանք տրամադրության բևեռներն են։ Ինձ միշտ հետաքրքրում է, թե ինչ են զգում մարդիկ, ովքեր ստաբիլ տրամադրություն ունեն։ Ովքեր էյֆորիայի մեջ չեն վազվզում մի քանի շաբաթ, իսկ հետո նույնիսկ խոսելու կարողությունը կորցնում։ Ինչքան բարձր են մաքսիմումները, էնքան ավելի խորն են մինիմումները։ Կային ժամանակներ, երբ հորիզոնում տեսանելի մաքսիմումներ կային․ մոտիվանում էի, տառապում էի, հասնում դրանց։ Իսկ հիմա, մեկ-մեկ  լինում են պիկեր, բայց անդունդներն ավելի շատ են։ Երբեմն

Դպրոցի զուգարանում եմ՝ լվացարանի մոտ։ Հայելու միջից ինձ է նայում արյունարբու հայացքով։ Մի պահ քարանում եմ․ հայելու միջից իր պատկերն անհետանում է, բայց իմ արտացոլանքն էլ չկա։ Մեջքիս հետևում հևոցախառը շնչառություն եմ լսում։ Ոտքերս թուլանում են, բայց կարողանում եմ ինձ դեպի դուռը քարշ տալ։ Կողպված է։ Առանց հայացքս գետնից կտրելու դեպի պատուհանն եմ վազում։ Ինքը չի շարժվում, բայց զգում եմ, որ գազանային հայացքն ինձ հետ շարժվում է։ Պատուհանն էլ չի բացվում։ Փորձում եմ կոտրել, բայց երկաթի պես ամուր է։ Ամբողջ ուժով գոռում եմ Heeeeelp. Անդադար խփում եմ պատուհանին ու ամբողջ ուժով գոռում։ Կոկորդս ցավում է, ձայնս՝ կտրվում, բայց ոչ եք չի արձագանքում։ Ինքը դադարում է ինձ ուշադրություն դարձնել ու քացով բացում է զուգարանախցիկներից մեկի դուռն, ապա կողպում իր հետևից։ Խցիկից սարսափելի ճչոցներ են լսվում։ Փորձում եմ խցիկի դուռը բացել, բայց իհարկե, չի բացվում։ Ճչոցներն ուղեկցվում են հևոցով ու անմարդկային գռգմռոցով։ Ասես սղոցով ծառի ճյուղեր կտրի, բայց զուգարանում ծառեր չեն աճում․ ինչ-որ մեկի ոսկորներն են կտրվու

Ինչպես ցանկացած իրեն հարգող թեզ, իմն էլ է բաժանված գլուխների ու մասերի։ Բայց խիստ վերնագրերը, խուճուճ բանաձևերը, գունավոր գրաֆիկները ու նույնիսկ արդյունքները չե՛ն, որ սահմանում են թեզս։ Գնահատողի համար՝ դրանք են, իսկ իմ համար սա ավելին էր քան գիտական աշխատանքը, այնինչ նույնիսկ գիտական աշխատանքի կոնտեքստում չէի դիտարկում։ Թեզիս հետ չծնվեցի, բայց մեռա ու վերածնվեցի։ Դեպրեսիայից հետո ամիսներ շարունակ թեզս միակ բանն էր, որ ինձ առաջ էր տանում։ Երբ բացվում էր Մաթլաբը, երբ սև-սև ֆոնի վրա աչքիս էին ընկնում սպիտակ ֆլյուորեսցենտ մոլեկուլները, կյանքս ժամանակավոր իմաստ էր ստանում։ Վերջին շրջանում օֆիսակից կոլեգաներս ասում էին՝ հերիք ա մանյակի նման աշխատես, ղեկավարս ասում էր, որ բավարար են արդյունքներդ, սկսի գրել, բայց ես չէի կարողանում։ Գիտակցորեն ու ենթագիտակցորեն ձգձգվում էր էս պրոցեսը, քանի որ թեզիցս դուրս ես գոյություն չունեի։ Ես չէի կարողանում ոչինչ անել տանը, ես չէի ուզում տանը լինել․ ես էի, համակարգիչս ու կապույտ ծածկոցը, որ համալսարան էի բերել։ Ավարտը միշտ մոտ էր․ ես իրեն էի ձգտում էք

Կապույտ մատներով մակարոնին նանա եմ ավելացնում, ու նանայի հոտն ինձ տանում ա իմ տան խոհանոց, որտեղ Մարիօն փլավի մեջ նանա էր լցնում ու ոգևորված ասում, որ նանայով ամեն ինչ էլ համով է։ Նանայով ամեն ինչ համով է, դրա համար էլ դեռ մեկուկես տարի առաջ հետս նանա եմ բերել․ էն հազվադեպ օրերին, երբ ինչ-որ բան եմ սարքում, անպայման նանա եմ ավելացնում։ Մի անգամ Մ․-ն մեր տանն էր ու սեղանին դրած նանայից հոտ քաշելով սկսեց ասել, որ հնարավոր չի անանուխով ճաշ սարքել, որը համով կլինի։ Դիմանալով ճաշն իր գլխին լցնելու ցանկությանը (Մ․-ի նկատմամբ էն սկզբից էլ խառը զգացմունքներ եմ ունեցել), ժպտալով հյուրասիրեցի ու նույնիսկ ինքն ընդունեց նանայի զորությունը։ Նանայով մակարոն։ Մակարոն, մակարոն․․․ Մակարոնով փլավը թիթիզ պաստան չէ, որ ռեստորաններում բավականին թանկ կարելի է գնել։ Մակարոնով փլավը կարագի կամ ձեթի մեջ տապակած մակարոնն է, որի վրա «բուլյոնչիկով» եռացրած ջուր ես լցնում։ Մակարոնով փլավ սարքում եմ երբ տխուր եմ՝ հատկապես ֆինանսական պատճառներով։ Էսօր կարող է գնալ Քաոսի ընտանիքի Սուրբ ծննդյան հավաքին, բայց նախը

Տարիներ առաջ, մի հեռու-հեռավոր քաղաքում ես աշխատում էի երկար անունով մի տեղում, որին ուղղակի Դաշինք էինք ասում։ Դաշինքից դուրս գալուց առաջ մի երկնագույն Յունիսեֆի տետր «թռցրի»։ Ու էսօր, երբ մի դուրսբերում անելու համար թուղթ էի փնտրում, երկնագույն տետրն առաջինն էր, որ ձեռքիս տակ ընկավ։ Մաքուր էջ եմ փնտրում, բայց փոխարենն ամեն էջի հետ մի հեռու, արդեն անէացող հիշողություն ա գալիս։  *** Պապայի հետ հյուրասենյակում նստած ենք։ Ինքը Նոր տարվան պակասող մթերքների ցանկն ա գրում։ *** Նոր Տարուն տեղափոխվել եմ մենակ մնալու՝ ծնողներիս հյուրերի անվերջ շարքին դիմանալուն անկարող։ Ամբողջ օրն անկողնում պառկած գիրք եմ կարդում․ «Վարդի անունը» մինչև չկարդացի, էդ օրն անկողնուց վեր չկացա։ *** Միթե՞ վերջին դդումն եմ ես, Վերջին դդումը քո գլխի Մահն է արդյոք, թե խաշը քեզ Պատել չքնաղ իմ Վարդանիզմ․․․ Ես, Մարիօն ու Վարդանը թափառում էինք Իսահակյանի արձանի հետևի այգում։ Ինչպես միշտ՝ անիմաստ, ջրիկ ու ծիծաղում էինք ձայններս գլուխներս գցած։ *** Էջերով բլոտի հաշիվներ են։ Տարբեր գույնի գրի

Մեկ ամիս մնաց թեզս ավարտելուն։ Պաշտոնապես, ինչ-որ ախմախ բյուրոկրատական խնդիրների պատճառով դեռ չեմ էլ գրանցել, բայց դա կոկորդիս կանգնած լրիվ ուրիշ պատմություն է, որն էս անգամ չեմ պատմի։ Մեկ ամիս մնաց թեզս ավարտելուն, հետևաբար շուտով պիտի գնամ։ Ոչ ոք գնալ չի ստիպում, ուզեմ՝ աշխատանք կարող եմ գտնել ու մնալ, բայց ինչ-որ բան խանգարում է։ Էս երկիրն է խանգարում, էս կեղծավոր համակարգը, բայց ամենաշատը՝ ես ինքս եմ ինձ խանգարում։ Ամիսներ շարունակ կոմֆորտ զոնա եմ ստեղծել․ երևի ոչ մի տեղ ինձ էսքան տանը չեմ զգացել, բայց երևի էդ զգացողությունը չէր լինի, եթե չիմանայի որ գնալու եմ։ Էսօր ցնցուղ ընդունելիս ուժեղ գիտակցեցի, որ քիչ մնաց ու դրանից հետո տխրությունը հոսում ա մեջս, շուրջս։ Կթողնեմ Քաոսին՝ Գենդալֆի հետ․ իրանք իրար ունեն, կթողնեմ էն ուրիշ Ռուբիին, որ էստեղ դառա, որովհետև էս քաղաքից դուրս ինքը գոյություն չունի, կթողնեմ էվկալիպտի հոտն ու պատի պաստառները։ Նայում եմ շուրջս ու թվում ա, թե ամեն ինչն արդեն անցյալ ա․ տեսնես ինչի՞ միշտ ե՛ս եմ թողնողը։  Ինչ-որ տեղ էս ամենը հիշեցնում է, երբ մեր տա

Մեկ ամիս առաջ Մարկուսն էստեղ էր. էնքան տարօրինակ է քայլել դաշտերի միջով, հասնել խնձորենիներին, որոնց վրա նաև Մարկուսի մասին հիշողություններ կա։ Ես սովոր էի, որ իմ էստեղի ու էնտեղի կյանքերն իրար չէին խառնվում, թվում էր՝ էստեղ ուրիշ եմ, գնամ՝ էլի ուրիշ կլինեմ։ Մարկուսի հետ հեքիաթ պիտի գրեինք։ Ես սիրուն տեղ գիտեմ, ասում եմ, ու գնում ենք։ Կարմիր տանիքներով տնակները, նեղլիկ սալիկապատ փողոցները, ամրոցների ավերակները, մենաստանը, որտեղից ջութակի ձայներ էին լսվում... Մենք քայլում էինք ադյալի մեջ փաթաթված. ցուրտ էր, միայն ադյալ էինք վերցրել, որ գետնին նստեինք։ Մարդիկ նայում էին մեզ ու ժպտում։ Քայլում էինք դեպի լիճը, որն էնքան կապույտ էր, որ նայելուց չէիր կշտանում, էնքան կապույտ, որ պրոֆեսորներիցս մեկի ասպիրանտներից մի քանիսն ուսումնասիրում էին էդքան կապույտ լինելու պատճառը։ Հեքիաթը չգրեցինք, բայց կապույտ լիճը հաստատ պիտի լիներ հեքիաթում։ Հեքիաթը չգրեցինք, բայց լիճը հաստատ պետք է լինի հեքիաթում։ Էսօր ուզում եմ գրել, հեշտության համար տեղանունները հայերեն եմ թարգմանում։ Ես ապրում եմ

1 Նիբիրուում մթնոլորտը չափազանց թեժ էր: Դե էնտեղ միշտ է թեժ լինում. ցերեկները՝ մոտ 200 աստիճան ըստ Ցելսիուսի, բայց ներկաների բանավեճը մթնոլորտն էլ ավելի էր  շիկացրել: Հավաքվել էին բոլոր խոշոր խաղացողները, որպեսզի քննարկեին տիեզերքի թիվ մեկ հարցը. ինչպե՞ս վերացնել հայու գենը: Նիբիրուի կենտրոնում մի մեծ բուրգ կար, բուրգի ճակատին՝ մի աչք, աչքում՝ մասոնական օթյակ, օթյակի կենտրոնում՝ Սորոսը: Սորոսը հաջողակ բիզնեսմեն ու ներդնող էր, բայց այնքան էին ամեն ինչի մեջ նրան մեղադրել, որ նա վաստակել էր մասոնական օթյակի կենտրոնական նստարանը: – Միանշանակ ԳՄՕ: Եկեք հայերին մոդիֆիկացված սնունդ տանք, թող իրենց գեները դրանից մուտացվեն: Արդյունքում իրենք կկորցնեն Աստծու՝ իրենց գենի մեջ թողած հաղորդագրությունը։ Եվ իրենք կդադարեն լինել Տիեզերքի ամենախելացի, ամենագեղեցիկ, ամենաբիթի ու ամենա - ամենա ազգը,– առաջարկեց Սորոսը: – Չէ - հա, ի՞նչ ես ասում: Դու հայու գենի ուժը չգիտես: Սովորական մարդկանց մոտ նուկլեինաթթուների զույգերը ջրածնական կապերով են կապված, իսկ հայերի մոտ՝ բարեկամական: Հլը փորձի իրենց ԴՆԹ-